قصاید در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 شاه را تاج ثنا دادم نخواهم بازخواست شه مرا نانی که داد ار باز می‌خواهد رواست

2 شاه تاج یک دو کشور داشت لیک از لفظ من تاجدار هفت کشور شد به تاجی کز ثناست

3 شه مرا نان داد و من جان دادمش یعنی سخن نان او تخمی است فانی جان من گنج بقاست

4 گنج خانهٔ هشت خلد و نه فلک دادم بدو دادهٔ او چیست با من پنج خایهٔ روستاست

1 قلم بخت من شکسته سر است موی در سر ز طالع هنر است

2 بخت نیک، آرزو رسان دل است که قلم نقش بند هر صور است

3 نقش امید چون تواند بست قلمی کز دلم شکسته‌تر است

4 دیده دارد سپید بخت سیاه این سپید آفت سیاه سر است

1 عشق بیفشرد پا بر نمط کبریا برد به دست نخست هستی ما را ز ما

2 ما و شما را به نقد بی خودیی در خور است زانکه نگنجد در او هستی ما و شما

3 چرخ در این کوی چیست؟ حلقهٔ درگاه راز عقل در این خطه کیست؟ شحنهٔ راه فنا

4 بر سر این سر کار کی رسی ای ساده دل بر در این دار ملک، کی شوی این بینوا

1 راحت از راه دل چنان برخاست که دل اکنون ز بند جان برخاست

2 نفسی در میان میانجی بود آن میانجی هم از میان برخاست

3 سایه‌ای مانده بود هم گم شد وز همه عالمم نشان برخاست

4 چار دیوار خانه روزن شد بام بنشست و آستان برخاست

1 جبههٔ زرین نمود چهرهٔ صبح از نقاب خندهٔ شب گشت صبح خندهٔ صبح آفتاب

2 غمزهٔ اختر ببست خندهٔ رخسار صبح سرمهٔ گیتی بشست گریهٔ چشم سحاب

3 صبح چو پشت پلنگ کرد هوا را دو رنگ ماه چو شاخ گوزن روی نمود از حجاب

4 دهره برانداخت صبح، زهره برافکند شب پیکر آفاق گشت غرقهٔ صفاری ناب

1 زد نفس سر به مهر صبح ملمع نقاب خیمهٔ روحانیان کرد معنبر طناب

2 شد گهر اندر گهر صفحهٔ تیغ سحر شد گره اندر گره حلقهٔ درع سحاب

3 صبح فنک پوش را ابر زره در قبا برده کلاه زرش قندز شب را ز تاب

4 بال فرو کوفت مرغ، مرغ طرب گشت دل بانگ برآورد کوس، کوس سفر کوفت خواب

1 داد مرا روزگار مالش دست جفا با که توانم نمود نالش از این بی وفا

2 در سرم افکند چرخ با که سپارم عنان بر لبم آورده جان با که گزارم عنا

3 محنت چون خون و گوشت در تنم آمیخته است تا نشود جان ز تن، زو نتوان شد رها

4 برنتوانم گرفت پرهٔ کاهی ز ضعف گرچه به صورت یکی است روی من و کهربا

1 صبح تا آستین برافشانده است دامن عنبر تر افشانده است

2 مگر آن عقد عنبرینهٔ شب برگشاده است و عنبر افشانده است

3 روز یک اسبه بر قضا رانده است و آتش از روی خنجر افشانده است

4 نعل آن نقره خنگ او از برق بر جهان خرمن زر افشانده است

1 دل روی مراد از آن ندیده است کز اهل دلی نشان ندیده است

2 دل هر دو جهان سه باره پیمود یک اهل در این میان ندیده است

3 در شیب و فراز این دو منزل یک پیک وفا روان ندیده است

4 چرخ آمده کعبتین بی‌نقش کس نقش وفا از آن ندیده است

1 شاهد سرمست من صبح درآمد ز خواب کرد صراحی طلب، دید صبوحی صواب

2 در برم آمد چو چنگ گیسو در پاکشان من شده از دست صبح دست بسر چون رباب

3 داد لبش از نمک بوی بنفشه به صبح بر نمکش ساختم مردم دیده کباب

4 روی چو صبحش مرا از الم دل رهاند عیسی و آنگه الم جنت و آنگه عذاب