قصاید در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 مگر به ساحت گیتی نماند بوی وفا که هیچ انس نیامد ز هیچ انس مرا

2 فسردگان را همدم چگونه برسازم فسردگان ز کجا و دم صفا ز کجا

3 درخت خرما از موم ساختن سهل است ولیک از آن نتوان یافت لذت خرما

4 مرا ز فرقت پیوستگان چنان روزی است که بس نماند که مانم ز سایه نیز جدا

1 مرا ز هاتف همت رسد به گوش خطاب کزین رواق طنینی که می‌رود دریاب

2 زبان مرغان خواهی طنین چرخ شنو در سلیمان جویی به صدر خواجه شتاب

3 رواق چرخ همه پر صدای روحانی است در آن صدا همه صیت وزیر عرش جناب

4 نظام کشور پنجم اجل رضی الدین رضای ثانی ابونصر بوتراب رکاب

1 صبح دمان دوش خضر بر درم آمد به تاب کرد به آواز نرم صبحک الله خطاب

2 از قدمش چون فلک رقص کنان شد زمین هم چو ستاره به صبح خانه گرفت اضطراب

3 پیک جهان رو چو چرخ، پیر جوان‌وش چو صبح یافته پیرانه سر رونق فصل شباب

4 علم چهل صبح را مکتبی آراسته روح مثاله نویس نوح خلیفه کتاب

1 نه به دولت نظری خواهم داشت نه ز سلوت اثری خواهم داشت

2 نه از آن روز فرو رفتهٔ عمر پس پیشین خبری خواهم داشت

3 میوه دارم که به دی مه شکفد که نه برگی نه بری خواهم داشت

4 کرم شب تابم در تابش روز که نه زوری نه فری خواهم داشت

1 رخش به هرا بتاخت بر سر صبح آفتاب رفت به چرب آخوری گنج روان در رکاب

2 کحلی چرخ از سحاب گشت مسلسل به شکل عودی خاک از نبات گشت مهلهل به تاب

3 روز چو شمعی به شب نور ده و سر فراز شب چو چراغی به روز کاسته و نیم تاب

4 دردی مطبوخ بین بر سر سبزه ز سیل شیشهٔ بازیچه بین بر سر آب از حباب

1 ای صفت زلف تو غارت ایمان ما عشق جهان سوز تو بر دل ما پادشا

2 بر در ایوان توست پای شکسته خرد بر سر میدان توست دست گشاده هوا

3 صد لطف از کردگار وز لب تو یک سخن صد ستم از روزگار وز دل تو یک جفا

4 از رخ تو کس نداد هیچ نشانی تمام وز مژهٔ تو نکرد هیچ خدنگی خطا

1 راه نفسم بسته شد از آه جگر تاب کو هم نفسی تا نفسی رانم ازین باب

2 از هم نفسان نیست مرا روزی ازیراک در روزن من هم نرود صورت مهتاب

3 بی هم نفسی خوش نتوان زیست به گیتی بی‌دست شناور نتوان رست ز غرقاب

4 امید وفا دارم و هیهات که امروز در گوهر آدم بود این گوهر نایاب

1 دل صید زلف اوست به خون در نکوتر است وان صید کان اوست نگون‌سر نکوتر است

2 برد آب سنگ من، من از آن سنگ دربرم عاشق چو آب و سنگ ببر در نکوتر است

3 رنجور سینه‌ام لب و زلفش دوای من کاین درد را بنفشه به شکر نکوتر است

4 در چشمش آب نی و رخ از شرم خوی زده بادم خشک خوش تر و گل، تر نکوتر است

1 صبح است کمانکش اختران را آتش زده آب پیکران را

2 هنگام صبوح موکب صبح هنگامه دریده اختران را

3 بر صرع ستارگان دم صبح ماند نفس فسون گران را

4 یک می به دو گنج شایگان خر رغم دل رایگان خوران را

1 ای رای تو صیقل اختران را افسر توئی افسر سران را

2 خاک در تو به عرض مصحف جای قسم است داوران را

3 هر هفته ز تیغ تو عطیت هفت اقلیم است سروران را

4 در کعبهٔ حضرت تو جبریل دست آب دهد مجاوران را