عافیت را نشان نمی‌یابم از خاقانی شروانی قصیده 140
1. عافیت را نشان نمی‌یابم
وز بلاها امان نمی‌یابم
بس وفا پرورد یاری از خاقانی شروانی قصیده 141
1. بس وفا پرورد یاری داشتم
بس به راحت روزگاری داشتم
هر زمان زین سبز گلشن از خاقانی شروانی قصیده 142
1. هر زمان زین سبز گلشن رخت بیرون می‌برم
عالمی از عالم وحدت به کف می‌آورم
من کیم باری که گوئی از خاقانی شروانی قصیده 143
1. من کیم باری که گوئی ز آفرینش برترم
کافرم گر هست تاج آفرینش بر سرم
از آن قبل که سر عالم از خاقانی شروانی قصیده 144
1. از آن قبل که سر عالم بقا دارم
بدین سرای فنا سر فرو نمی‌آرم
در این دامگاه ارچه از خاقانی شروانی قصیده 145
1. در این دامگاه ارچه همدم ندارم
بحمدالله از هیچ غم غم ندارم
روزم فرو شد از غم، از خاقانی شروانی قصیده 146
1. روزم فرو شد از غم، هم غم‌خواری ندارم
رازم برآمداز دل، هم دلبری ندارم
ای باغ جان که به ز لبت از خاقانی شروانی قصیده 147
1. ای باغ جان که به ز لبت نوبری ندارم
یاد لبت خورم می سر دیگری ندارم
هر صبح سر ز گلشن سودا از خاقانی شروانی قصیده 148
1. هر صبح سر ز گلشن سودا برآورم
وز صور آه بر فلک آوا برآورم
هر صبح پای صبر به دامن از خاقانی شروانی قصیده 149
1. هر صبح پای صبر به دامن درآورم
پرگار عجز، گرد سر و تن درآورم
به دل در خواص بقا می‌گریزم از خاقانی شروانی قصیده 150
1. به دل در خواص بقا می‌گریزم
به جان زین خراس فنا می‌گریزم