غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 تیره زلفا بادهٔ روشن کجاست دیر وصلا رطل مرد افکن کجاست؟

2 جرعه زراب است بر خاکش مریز خاک مرد آتشین جوشن کجاست؟

3 حلقهٔ ابریشم آنک ماه نو لحن آن ماه بریشم زن کجاست؟

4 از دغا بازان نو یک جنس کو وز حریفان کهن یک تن کجاست؟

1 لعل او بازار جان خواهد شکست خندهٔ او مهر کان خواهد شکست

2 عابدان را پرده این خواهد درید زاهدان را توبه آن خواهد شکست

3 هودج نازش نگنجد در جهان لیک محمل برجهان خواهد شکست

4 پرنیان جوئی به پای پیل غم دل چو پیل پرنیان خواهد شکست

1 سر و زر کو که منت یارم جست فرصت آمدنت یارم جست

2 بن مویی ز دلم کم نشود سر موئی ز تنت یارم جست

3 نه میی از قدحت یارم خواست نه گلی از چمنت یارم جست

4 نه من آیم نه توام دانی خواند نه تو آئی نه منت یارم جست

1 خوی او از خام‌کاری کم نکرد سینهٔ من سوخت چشمش نم نکرد

2 دشمنان با دشمنان از شرم خلق آشتی رنگی کنند آنهم نکرد

3 از مکن گفتن زبانم موی شد او هنوز از جور موئی کم نکرد

4 روزی از روی خودم چون روی خود جان غم پرورد را خرم نکرد

1 درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا درد مرا نشانه کرد درد نشان من کجا

2 دوش ز چشم مردمان اشک به وام خواستم این همه اشک عاریه است اشک روان من کجا

3 او ز من خراب دل کرد چو گنج پی نهان من که خرابه اندرم گنج نهان من کجا

4 یار ز من گسست و من بهر موافقت کنون بند روان گسسته‌ام انس روان من کجا

1 بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را به بهای جان از آن لب شکری فرست ما را

2 به غلامی تو ما را به جهان خبر برآمد گرهی ز زلف کم کن، کمری فرست ما را

3 به بهانهٔ حدیثی بگشای لعل نوشین به خراج هر دو عالم، گهری فرست ما را

4 به دو چشم تو که از جان اثری نماند با ما ز نسیم جانفزایت، اثری فرست ما را

1 عشاق به جز یار سر انداز نخواهند خوبان به جز از عاشق جان‌باز نخواهند

2 تا عشق بود عقل روا نیست که مردان در مملکت عاشقی انباز نخواهند

3 آنان که چو من بی پر و پروانهٔ عشقند جز در حرم جانان پرواز نخواهند

4 بیداد از آن جزع جهان‌سوز نبینند فریاد از آن لعل جهان‌ساز نخواهند

1 زآتش اندیشه جانم سوخته است وز تف یارب دهانم سوخته است

2 از فلک در سینهٔ من آتشی است کز سر دل تا میانم سوخته است

3 سوز غمها کار من کرده است خام خامی گردون روانم سوخته است

4 شعله‌های آه من در پیش خلق پردهٔ راز نهانم سوخته است

1 ترک خواهش کن و با راحت و آرام بخسب خاطر آسوده ازین گردش ایام بخسب

2 به ریا خواب چو زاهد نبود بیداری چند جامی بکش از بادهٔ گلفام بخسب

3 در هوای چمن ای مرغ گرفتار منال شب دراز است دمی در قفس و دام بخسب

4 گر به خورشید رخی گرم شود آغوشی تا دم صبح قیامت ز سر شام بخسب

1 گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا از بلای عشق او روزی امانستی مرا

2 گر مرا روزی ز وصلش بر زمین پای آمدی کی همه شب دست از او بر آسمانستی مرا

3 گرنه زلف پرده سوز او گشادی راز من زیر این پرده که هستم کس چه دانستی مرا

4 بر یقینم کز فراق او به جان ایمن نیم وین نبودی گر به وصل او گمانستی مرا