غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 دلم دردمند است باری برافکن بر افکندهٔ خود نظر بهتر افکن

2 میندیش اگر صبر من لشکری شد دلت سنگ شد سنگ بر لشکر افکن

3 اگر با غمت گرم در کار نایم ز دم‌های سردم گره دربر افکن

4 اگر نزل عشقت به جز جان فرستم به خاکش فرو نه، برون در افکن

1 مرا گوئی چه سر داری، سر سودای او دارم به خاک پای او کامید خاک پای او دارم

2 ازو تا جان اگر فرقی کنم کافر دلی باشد من آنگه جای او دانم که جان را جای او دارم

3 گر او از لطف عام خود مرا مقبول خود دارد نیندیشم که چون خاصان قبول رای او دارم

4 اگر دل در غمش گم شد چه شاید کرد، گو گم شو دل اینجا از سگان کیست تا پروای او دارم

1 تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم چون شمع گهی گریه و گه خنده همی دارم

2 گه لوح وصالش را سربسته همی خوانم گه پاس خیالش را شب زنده همی دارم

3 سلطان جمال است او من بر در ایوانش تن خاک همی سازم جان بنده همی دارم

4 تا کرد مرا بسته بادام دو چشم او چون پسته دل از حسرت آکنده همی دارم

1 یک نظر دوش از شکنج زلف او دزدیده‌ام زیر هر تار صد شکنجی جهان جان دیده‌ام

2 دوش از آن سودا که جانم ز آن میان گوئی کجاست مرغ و ماهی آرمید و من نیارامیده‌ام

3 بی‌میانجی زبان و زحمت گوش آن زمان لابه‌ها بنموده‌ام لبیک‌ها بشنیده‌ام

4 گوهری کز چشم من زاد آفتاب روی تو هم به دست اشک در پای غمش پاشیده‌ام

1 به صفت، عاشق جمال توایم به خبر، فتنهٔ خیال توایم

2 خام پندار سوخته جگران در هوس پختن وصال توایم

3 چه عجب گر ز وصل محرومیم ما کجا محرم جمال توایم

4 غرقهٔ عشق و تشنهٔ وصلیم که آرزومند زلف و خال توایم

1 دارم سر آنکه سر برآرم خود را ز دو کون بر سر آرم

2 بر هامهٔ ره روان نهم پای همت ز وجود برتر آرم

3 بر لاشهٔ عجز بر نهم رخت تا رخش قدر عنان درآرم

4 این دار خلافت پدر را در زیر نگین مسخر آرم

1 هست به دور تو عقل نام شکسته کار شکسته دلان تمام شکسته

2 عشق تو بس صادق است آه که دل نیست باده عجب راوق است و جام شکسته

3 صبح امید مرا به تاختن هجر برده و در تنگنای شام شکسته

4 گوهر عمرم شکسته شد ز فراقت ایمه به صد پاره شد کدام شکسته

1 ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی وی ماه روز وش ز شبستان کیستی

2 با لعل نیم ذرهٔ خندان چو آفتاب سایه نشین دیدهٔ گریان کیستی

3 ای آیتی که سجده کنم چون رسم به تو گویی کز ایزد آمده در شان کیستی

4 پشت من از زبان شکسته شکست خورد خردی هنوز طفل زبان دان کیستی

1 ای صبح مرا حدیث آن مه کن ای باد، مرا ز زلفش آگه کن

2 ای قرصهٔ آفتاب پیش من بگشای زبان، قصد آن مه کن

3 ای خیل خیال دوست هر ساعت از سبزهٔ جان مرا چراگه کن

4 ای لاف زده ز عشق و دل داده جان هم بده و به کوی او ره کن

1 دل به سودای بتان دربسته‌ام بت‌پرستی را میان دربسته‌ام

2 دل بتان را دادم و شادم بدانک سگ به شاخ گلستان دربسته‌ام

3 پختهٔ غم‌های عشقم لاجرم دم ز خامان جهان دربسته‌ام

4 گوش بنهادم به آواز صبوح وز دم سبوح‌خوان دربسته‌ام