غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 سرمستم و تشنه، آب در ده آن آتش‌گون گلاب در ده

2 در حجلهٔ جام آسمان رنگ آن دختر آفتاب در ده

3 آن خون سیاوش از خم جم چون تیغ فراسیاب در ده

4 یاقوت بلور حقه پیش آر خورشید هوا نقاب در ده

1 در صبوح آن راح ریحانی بخواه دانهٔ مرغان روحانی بخواه

2 یک دو جام از راه مخموری بخور یک دو جنس از روی یکسانی بخواه

3 ساغری چون اشک داودی به رنگ از پری‌روی سلیمانی بخواه

4 دیدبان عقل را بربند چشم چشم بندش آنچه می‌دانی بخواه

1 ای برقرار خوبی، با تو قرار من چه از سکه گشت کارم، تدبیر کار من چه

2 زرین رخم ز عشقت بی‌آب و سنگ مانده بر سنگ تو ندانم آب و عیار من چه

3 بر بوی وصل تا کی درد سر فراقت آن می هنوز در خم چندین خمار من چه

4 دادم به باد عمری در انتظار روزی این روز بی‌مرادی در انتظار من چه

1 ای دل به جفات جان نهاده جان پیش‌کشت جهان نهاده

2 شهری همه ز آهنین دل تو قفلی زده بر دهان نهاده

3 بر طرف لب تو جان عیسی از نیل و بقم دکان نهاده

4 از کوی سوار چون برآئی شب‌پوش بر ابروان نهاده

1 ای زیر نقاب مه نموده ماه من و عید شهر بوده

2 از مقنعه ماه غبغب تو صد ماه مقنعم نموده

3 باد سر زلفت از سر آغوش دستار سر سران ربوده

4 دردانهٔ عقد عنبرینت خونین صدف از دلم گشوده

1 ای چشم پر خمارت دلها فگار کرده وی زلف مشک‌بارت جان‌ها شکار کرده

2 از روی همچو حورت صحرا چو خلد گشته وز آه عاشقانت دریا بخار کرده

3 یک وعده در دو ماهم داده که می‌بیایم چاکر به انتظارت دو چشم چار کرده

4 مژگان پر ز کینت در غم فکنده دل را لب‌های شکرینت غم خوش‌گوار کرده

1 درا تا سیل بنشانم ز دیده گهر در پایت افشانم ز دیده

2 بیا از گرد ره در دیده بنشین که گرد راه بنشانم ز دیده

3 مگر دان سر ز من تا خون چشمم سوی دل باز گردانم ز دیده

4 چنان بر دیده بندم نقش رویت که نقش خلد برخوانم ز دیده

1 ماه نو و صبح بین پیاله و باده عکس شباهنگ بر پیاله فتاده

2 روز به شب کرده‌ای به تیرگی حال شب به سحر کن به روشنائی باده

3 از پی آن تا حصار غم بگشائی جام سوار آمدو قنینه پیاده

4 جعد نشان بر جبین ساده و بنشین زخمه برآور که نیک جعدی و ساده

1 از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای بر هر دلی هزار گره برنهاده‌ای

2 در روی من ز غمزه کمان‌ها کشیده‌ای بر جان من ز طره کمین‌ها گشاده‌ای

3 بر هرچه در زمانه سواری به نیکوئی الا بر وفا و مهر کز این دو پیاده‌ای

4 گفتی جفا نه کار من است ای سلیم دل تو خود ز مادر از پی این کار زاده‌ای

1 روی درکش ز دهر دشمن روی پشت برکن به چرخ کافر خوی

2 مردمی از نهاد کس مطلب خرمی از مزاج دهر مجوی

3 با بلاها بساز و تن در ده کز سلامت نه رنگ ماند و نه بوی

4 دود وحشت گرفت چهرهٔ عمر آب دیده بریز و پاک بشوی