غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت تشنه است کاندر آب‌خور آتشین گریخت

2 نالم چو ز آب آتش و جوشم چو ز آتش آب تا دل در آب و آتش آن نازنین گریخت

3 آدم فریب گندم‌گون عارضی بدید شد در بهشت عارض آن حور عین گریخت

4 تا دل به کفر دعوت زلفش قبول کرد کفرش خوش آمد از من مسکین به کین گریخت

1 جو به جو عشقت شمار دم زدن بر من گرفت جوجوم کرد و چو بشنید آه من بر من گرفت

2 آهی از عشقت درون دل نهان می‌داشتم چون برون شد بی‌من او راه دهن بر من گرفت

3 عشقت آتش در من افکند و مرا گفتا منال نالهٔ آتش بگاه سوختن بر من گرفت

4 دل به دست خویشتن شد کشته در پای غمت خود به خود کرد این و جرم خویشتن بر من گرفت

1 با او دلم به مهر و محبت نشانه بود سیمرغ وصل را دل و جان آشیانه بود

2 بودم معلم ملکوت اندر آسمان از طاعتم هزار هزاران خزانه بود

3 بر درگهم ز خیل ملایک بسی سپاه عرش مجید ذات مرا آشیانه بود

4 هفت صد هزار سال به طاعت گذاشتم امید من ز خلق برین جاودانه بود

1 طبعِ تو دم‌ساز نیست عاشقِ دل‌سوز را خویِ تو یاری‌گر است یارِ بدآموز را

2 دست‌خوشِ تو من‌ام دستِ جفا برگشای بر دلِ من برگمار تیرِ جگردوز را

3 از پیِ آن را که شب پردهٔ رازِ من است خواهم کز دودِ دل پرده کنم روز را

4 لیک ز بیمِ رقیب وز پیِ نفیِ گمان راهِ برون بسته‌ام آهِ درون‌سوز را

1 کار گیتی را نوائی مانده نیست روز راحت را بقایی مانده نیست

2 زان بهار عافیت کایام داشت یادگار اکنون گیایی مانده نیست

3 وحشتی دارم تمام از هرکه هست روشنم شد کشنایی مانده نیست

4 دل ازین و آن گریزان می‌شود زانکه داند با وفایی مانده نیست

1 دل پیشکش تو جان نهاده است عشقت به دل جهان نهاده است

2 جان گر همه با همه دلی داشت با عشق تو در میان نهاده است

3 تا نام تو بر زبان بیفتاد دل مهر تو بر زبان نهاده است

4 اندک سخنی زبانت را عذر از نیستی دهان نهاده است

1 به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست سلامت کرانه کرد، خود اندر میان نشست

2 برآمد سپاه عشق به میدان دل گذشت درآمد خیال دوست در ایوان جان نشست

3 مرا باز تیغ صبر بفرسود و زنگ خورد مگر رنگ بخت داشت بر او زنگ از آن نشست

4 فغان از بلای عشق که در جانم اوفتاد تو گفتی خدنگ بود که در پرنیان نشست

1 آن‌ها که محققان راهند در مسند فقر پادشاهند

2 در رزم، یلان بی‌نبردند در بزم، سران بی‌کلاهند

3 کعبه صفت‌اند و راه پیمای باور کنی آسمان و ماهند

4 بر چرخ زنند خیمهٔ آه هم خود به صفت میان آهند

1 اهل بر روی زمین جستیم نیست عشق را یک نازنین جستیم نیست

2 زین سپس بر آسمان جوئیم اهل زان که بر روی زمین جستیم نیست

3 برنشین ای عمر و منشین ای امید کاشنائی همنشین جستیم نیست

4 خرمگس برخوان گیتی صف زده است یک مگس را انگبین جستیم نیست

1 ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت نزدیک آفتاب وفا می‌فرستمت

2 این سر به مهر نامه بدان مهربان رسان کس را خبر مکن که کجا می‌فرستمت

3 تو پرتو صفائی از آن، بارگاه انس هم سوی بارگاه صفا می‌فرستمت

4 باد صبا دروغ زن است و تو راست گوی آنجا به رغم باد صبا می‌فرستمت