دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد از خاقانی غزل 120
1. دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد
لاجرم از خط صبر کار برون اوفتاد
دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد از خاقانی غزل 121
1. دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد
آزار او نکردم گوئی دگر چرا شد
لعلت اندر سخن شکر خاید از خاقانی غزل 122
1. لعلت اندر سخن شکر خاید
رویت انگشت بر قمر خاید
دل از آن راحت جان نشکیبد از خاقانی غزل 123
1. دل از آن راحت جان نشکیبد
تشنه از آن آب روان نشکیبد
لب جانان دوای جان بخشد از خاقانی غزل 124
1. لب جانان دوای جان بخشد
درد از آن لب ستان که آن بخشد
اول از خود بری توانم شد از خاقانی غزل 125
1. اول از خود بری توانم شد
پس تو را مشتری توانم شد
دل عاشق به جان فرو ناید از خاقانی غزل 126
1. دل عاشق به جان فرو ناید
همتش بر جهان فرو ناید
دل از آن دلستان به کس نرسد از خاقانی غزل 127
1. دل از آن دلستان به کس نرسد
بر از آن بوستان به کس نرسد
عشق تو دست از میان کار برآورد از خاقانی غزل 128
1. عشق تو دست از میان کار برآورد
فتنه سر از جیب روزگار برآورد
ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد از خاقانی غزل 129
1. ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد
وزین بی‌نورتر کاری نپندارم که کس دارد
می وقت صبوح راوقی باید از خاقانی غزل 130
1. می وقت صبوح راوقی باید
وان می به خمار عاشقی باید
تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد از خاقانی غزل 131
1. تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد
مرا دردی است اندر دل که مرهم بر نمی‌تابد