غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد یا جز غم عشق تو در دل هوسی باشد

2 کس چون تو نشان ندهد در کل جهان لیکن چون این دل هر جائی هر جای بسی باشد

3 بر پای تو سر دارم گر سر خطری دارد وصل تو به دست آرم گر دسترسی باشد

4 از خاک سر کویت خالی نشوم یک شب گر بر سر هر سنگی حالی عسسی باشد

1 مهر تو بر دیگران نتوان نهاد گوهر اندر خاکدان نتوان نهاد

2 مایهٔ من کیمیای عشق توست مایه در وجه زیان نتوان نهاد

3 دست دست توست و جان ماوای تو پای صورت در میان نتوان نهاد

4 بارها گفتی که بوسی بخشمت تا نبخشی، دل بر آن نتوان نهاد

1 پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود کرد به من آنچه خواست، برد ز من آنچه بود

2 لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد گر همه در خون کشد، پشت نباید نمود

3 دل ز کفم شد دریغ سود ندارد کنون سنگ پیاله شکست گربه نواله ربود

4 ز آتش هجران تو دود به مغزم رسید اشک ز چشمم گشاد مایهٔ اشک است دود

1 رخ تو رونق قمر بشکست لب توقیمت شکر بشکست

2 لشکر غمزهٔ تو بیرون تاخت صف عقلم به یک نظر بشکست

3 بر در دل رسید و حلقه بزد پاسبان خفته دید و در بشکست

4 من خود از غم شکسته دل بودم عشقت آمد تمامتر بشکست

1 عذر از که توان خواست که دلبر نپذیرد افغان چه توان کرد که داور نپذیرد

2 زرگونهٔ من دارد و گر زر دهم او را ننگ آیدش از گونهٔ من زر نپذیرد

3 صد عمر به کار آید یک وعدهٔ او را کس عمر ابد یک نفس اندر نپذیرد

4 از دیده به بالاش فرو بارم گوهر آن سنگ‌دل افسوس که گوهر نپذیرد

1 تب دوشین در آن بت چون اثر کرد مرا فرمود و هم در شب خبر کرد

2 برفتم دست و لب خایان که یارب چه تب بود اینکه در جانان اثر کرد

3 بدیدم زرد رویش گرم و لرزان چو خورشیدی که زی مغرب سفر کرد

4 بفرمودم که حاضر گشت فصاد برای فصد، قصد نیشتر کرد

1 علم عشق عالی افتاده است کیسهٔ صبر خالی افتاده است

2 اختیاری نبود عشق مرا که ضروری و حالی افتاده است

3 اختر عشق را به طالع من صفت بی‌زوالی افتاده است

4 دست بر شاخ وصل او نرسد ز آنکه در اصل عالی افتاده است

1 زخم زمانه را در مرهم پدید نیست دارو بر آستانهٔ عالم پدید نیست

2 در زیر آبنوس شب و روز هیچ دل شمشادوار تازه و خرم پدید نیست

3 هرک اندرون پنجرهٔ آسمان نشست از پنجهٔ زمانه مسلم پدید نیست

4 ای دل به غم نشین که سلامت نهفته ماند وی جم به ماتم آی که خاتم پدید نیست

1 عیسی لبی و مرده دلم در برابرت چون تخم پیله زنده شوم باز دربرت

2 چون شمع ریزم از مژه سیلاب آتشین ز آن لب که آتش است و عسل می‌دهد برت

3 گر خود مگس شوم ننشینم بر آن عسل ترسم ز نیش چشم چو زنبور کافرت

4 یاقوت هست زادهٔ خورشید نی مگوی خورشید هست زادهٔ یاقوت احمرت

1 می‌خور که جهان حریف جوی است آفاق ز سبزه تازه روی است

2 بر عیش زدند ناف عالم اکنون که بهار نافه بوی است

3 از زهد کنار جوی کاین وقت وقت طرب و کنار جوی است

4 شو خوانچه کن و چمانه در خواه زان یوسف ما که گرگ خوی است