غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد لاجرم از خط صبر کار برون اوفتاد

2 صبر هزیمت گرفت کز صف مژگان او غمزه کمان درکشید، فتنه کمین برگشاد

3 عشق به اول مرا همچو گل از پای سود دوست به آخر مرا همچو گل از دست داد

4 تا در امید من هجر به مسمار کرد یاد وصالش مرا نعل در آتش نهاد

1 دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد آزار او نکردم گوئی دگر چرا شد

2 هرجا که ظن ببردم رفتم طلب بکردم پایم به سنگ آمد، پشتم ز غم دو تا شد

3 چندان که بیش جستم کم یافتم نشانش گوئی چه حالش افتاد یارب دگر کجا شد

4 بردم بدو گمانی کز عشق گشت رسته مانا که گشت عاشق ظنم مگر خطا شد

1 لعلت اندر سخن شکر خاید رویت انگشت بر قمر خاید

2 هر که با یاد تو شرنگ خورد هم‌چنان دان که نیشکر خاید

3 هر که او پای بست روی تو شد پشت دست از نهیب سرخاید

4 مرکب جان به مرغزار غمت بدل سبزه عود تر خاید

1 دل از آن راحت جان نشکیبد تشنه از آن آب روان نشکیبد

2 چکنم هرچه کنم دل کند آنک دل از آن جان جهان نشکیبد

3 دل نیارامد و هم معذور است کز دلارام چنان نشکیبد

4 گرچه خون ریزد دل دار نهان دل ز خون‌ریز نهان نشکیبد

1 لب جانان دوای جان بخشد درد از آن لب ستان که آن بخشد

2 عشق میگون لبش به می ماند عقل بستاند ارچه جان بخشد

3 دیت آن را که سر برد به شکر هم ز لعل شکرفشان بخشد

4 عاشق آن نیست کو به بوی وصال هستی خود به دلستان بخشد

1 اول از خود بری توانم شد پس تو را مشتری توانم شد

2 بر سر تیغ عشق سر بنهم گر پیت سرسری توانم شد

3 عشق تو چون خلاف مذهب‌هاست خصم مذهب‌گری توانم شد

4 تا به اسلام عشق تو برسم بندهٔ کافری توانم شد

1 دل عاشق به جان فرو ناید همتش بر جهان فرو ناید

2 خاکیی را که یافت پایهٔ عشق سر به هفت آسمان فرو ناید

3 ور دهد تاج عقل با دو کلاه سر عاشق بدان فرو ناید

4 عشق اگر چند مرغ صحرائی است جز به صحرای جان فرو ناید

1 دل از آن دلستان به کس نرسد بر از آن بوستان به کس نرسد

2 بی‌غمش رنگ عیش کسی نبرد بی‌دمش بوی جان به کس نرسد

3 به غلط بوسه‌ای بخواهم ازو گرچه دانم که آن به کس نرسد

4 لب به دندان فرو گزد یعنی رطب از استخوان به کس نرسد

1 عشق تو دست از میان کار برآورد فتنه سر از جیب روزگار برآورد

2 هر که به کوی تو نیم‌بار فروشد جان به تمنا هزار بار برآورد

3 جزع تو دل را هزار نیش فرو برد لعل تو جان را هزار کار برآورد

4 طبع تو تا عادت پلنگ بیاموخت گرد ز شیران مرغزار برآورد

1 ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد وزین بی‌نورتر کاری نپندارم که کس دارد

2 نماند از رشتهٔ جانم به جز یک تار خون آلود ازین باریکتر تاری نپندارم که کس دارد

3 دهم در من یزید دل دو گیتی را به یک مویش ازینسان روز بازاری نپندارم که کس دارد

4 نسیم صبح جانم را ودیعت آورد بویش ازین به تحفه در باری نپندارم که کس دارد