غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد سرگشته می‌دود به خیالش کجا رسد

2 چون آفتاب سایه به ماهی نبیندش دیوانه‌ای چو من به هلالش کجا رسد

3 خود عالمی پر است که سلطان غلام اوست چون من تهی دوی به وصالش کجا رسد

4 فتراک او بلندتر از چتر سنجری است دست من گدا به دوالش کجا رسد

1 از هستی خود که یاد دارم جز سایه نماند یادگارم

2 ور سایه ز من بریده گردد هم نیست عجب ز روزگارم

3 چون یار ز من برید سایه چون سایه ز من رمید یارم

4 از هم‌نفسان مرا چراغی است زان هیچ نفس زدن نیارم

1 عشق تو اندر دلم شاخ کنون می‌زند وز دل من صبر را بیخ کنون می‌کند

2 از سر میدان دل حمله همی آورد بر در ایوان جان مرد همی افکند

3 عشق تو عقل مرا کیسه به صابون زده است و آمده تا هوش را خانه فروشی زند

4 دور فلک بر دلم کرد ز جور آنچه کرد خوی تو نیز از جفا یاری او می‌کند

1 بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر در همه عالم توئی از همه بدخوی‌تر

2 گیر که من نیستم هم ز خود انصاف ده تا به جهان کس شنید از تو جفاجوی تر

3 هستی خورشید حسن لاجرم از وصل تو هرکه به نزدیک تر از تو سیه روی تر

4 گفتم هستی چو گل هم خوش و هم بی‌وفا لیک نگفتم که هست گل ز تو خوشبوی‌تر

1 روی تو را در رکاب شمس و قمر می‌رود لعل تو را در عنان شهد و شکر می‌رود

2 قافلهٔ عشق تو می‌رود اندر جهان طائفهٔ عقل‌ها هم به اثر می‌رود

3 روی تو را در فروغ دید نشاید از آنک ز آتش رخسار تو تاب بصر می‌رود

4 بی‌تو به بازار عشق سخت کساد است صبر نقد روانتر در او خون جگر می‌رود

1 چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد وز می وصل تو لبم بر لب جامی برسد

2 پخته و صاف اگر می نرسد از تو مرا گه‌گه از عشق توام دردی جامی برسد

3 گر رسولان وفا نامه نیارند ز تو هم به زنهار جفا از تو پیامی برسد

4 گر نه‌ای در بر من رغم ملامت گر من هم به سلامت بر من از تو سلامی برسد

1 دلبر آن به که کسش نشناسد نوبر آن به که خسش نشناسد

2 ماه سی روزه به از چارده شب که نه سگ نه عسسش نشناسد

3 مست به عاشق و پوشیده چنانک کس خمار هوسش نشناسد

4 دل هم از درد به جانی به از آنک هر طبیبی مجسش نشناسد

1 بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم آتشین آب و گلین رطل کند درمانم

2 دست بوسم که گلین رطل دهد یار مرا گر دهد جام زرم دست بر او افشانم

3 منم از گل به گلین رطل خورم گلگون می کو برم جام زر ایمه که نه نرگسدانم

4 رطل دریا صفت آرید که جام زردشت گوش ماهی است بر او آتش دل ننشانم

1 عقل ما سلطان جان می‌خواندش مجلس‌افروز جهان می‌خواندش

2 نسر طائر تا لب خندانش دید طوطی شکرفشان می‌خواندش

3 تا ملاحت را به حسن آمیخته است هر که این می‌بیند آن می‌خواندش

4 تا لبش را لب نخوانی زینهار زانکه روح القدس جان می‌خواندش

1 آنچه عشق دوست با من می‌کند والله ار دشمن به دشمن می‌کند

2 خرمن ایام من با داغ اوست او به آتش قصد خرمن می‌کند

3 این دل سرگشته همچون لولیان باز دیگر جای مسکن می‌کند

4 همچو مرغی از بر من می‌پرد نزد بدعهدی نشیمن می‌کند