روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند از خاقانی غزل 156
1. روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند
زلف تو چون روزگار پرده‌دری می‌کند
زین وجودت به جان خلاص دهند از خاقانی غزل 157
1. زین وجودت به جان خلاص دهند
بازت از نو وجود خاص دهند
روزم به نیابت شب آمد از خاقانی غزل 158
1. روزم به نیابت شب آمد
جام به زیارت لب آمد
ماه را با نور رویش بیش مقداری نماند از خاقانی غزل 159
1. ماه را با نور رویش بیش مقداری نماند
مشک را با بوی زلفش بس خریداری نماند
ز خوبان جز جفاکاری نیاید از خاقانی غزل 160
1. ز خوبان جز جفاکاری نیاید
ز بدعهدان وفاداری نیاید
خار غم تو گل طرب دارد از خاقانی غزل 161
1. خار غم تو گل طرب دارد
دل در پی تو سر طلب دارد
زهر با یاد تو شکر گردد از خاقانی غزل 162
1. زهر با یاد تو شکر گردد
شام با روی تو سحر گردد
عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد از خاقانی غزل 163
1. عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد
احوال دلم باز دگر باره دگر شد
آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد از خاقانی غزل 164
1. آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد
و آن را که جان توئی چه دریغ عدم خورد
آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود از خاقانی غزل 165
1. آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود
غایت بیداد بود و عین جفا بود
رخ به زلف سیاه می‌پوشد از خاقانی غزل 166
1. رخ به زلف سیاه می‌پوشد
طره زیر کلاه می‌پوشد
آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد از خاقانی غزل 167
1. آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد
سلطان عشقت ای مه هر دو جهان بگیرد