غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 طریق عشق رهبر برنتابد جفای دوست داور برنتابد

2 به عیاری توان رفتن ره عشق که این ره دامن تر برنتابد

3 هوا چون شحنه شد بر عالم دل خراج از عقل کمتر برنتابد

4 سری را کاگهی دادند ازین سر گران‌باری افسر برنتابد

1 انصاف در جبلت عالم نیامده است راحت نصیب گوهر آدم نیامده است

2 از مادر زمانه نزاده است هیچکس کوهم ز دهر نامزد غم نیامده است

3 از موج غم نجات کسی راست کو هنوز بر شط کون و عرصهٔ عالم نیامده است

4 از ساغر زمانه که نوشید شربتی کان نوش جانگزای‌تر از سم نیامده است

1 کار عشق از وصل و هجران درگذشت درد ما از دست درمان درگذشت

2 کار، صعب آمد به همت برفزود گوی، تیز آمد ز چوگان درگذشت

3 در زمانه کار کار عشق توست از سر این کار نتوان درگذشت

4 کی رسم در تو که رخش وصل تو از زمانه بیست میدان درگذشت

1 بگشا نقاب رخ که ز ره بر در آیمت بربند عقد در که کنون دربر آیمت

2 بنشان خروش زیور و بنشین به بانگ در کز بس خروش زارتر از زیور آیمت

3 آمد کبوتر تو و نامه رساند و گفت پیش از کبوتر آمدن از در درآیمت

4 بربسته زر چهره به پای کبوترت سینه‌کنان چو باز گشاده پر آیمت

1 گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب جان چون به شهر عشق رسد نورهان طلب

2 خون خرد بریز و دیت بر عدم نویس برگ هوا بساز و نثار از روان طلب

3 دی یاسجی ز ترکش جانانت گم شده است دل و اشکاف و یاسح او در میان طلب

4 گر نیست گشتی از خود و با تو توئی نماند از نیستی در آینهٔ دل نشان طلب

1 سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست سینهٔ ما چه که ارواح ملایک هم نیست

2 کالبد کیست که بیند حرم وصل تو را کانکه جان است به درگاه تو هم محرم نیست

3 خاک آن ره که سگ کوی تو بگذشت بر او شیر مردان را از نافهٔ آهو کم نیست

4 هر دلی را که کبودی ز لب لعل تو داشت خانقاهش به جز از زلف خم اندر خم نیست

1 خه که دگر باره دل، درد تو در برگرفت باز به پیرانه سر، عشق تو از سر گرفت

2 یار درآمد به کوی، شور برآمد ز شهر عشق در آمد ز بام، عقل ره درگرفت

3 لعل تو یک خنده زد، مرده دلی زنده کرد حسن تو یک شعله زد، سوخته‌ای درگرفت

4 تاختن آورد هجر، تیغ بلا آخته زحمت هستی ما، از ره ما برگرفت

1 روی تو دارد ز حسن آنچه پری آن نداشت حسن تو دارد ملک آنکه سلیمان نداشت

2 شو بده انصاف خویش کز همه روحانیان حجرهٔ روح القدس به ز تو مهمان نداشت

3 در همه روی زمین به ز تو دارنده‌ای بزم خلیفه ندید لشکر سلطان نداشت

4 خاک درت را فلک بوسه نیارست زد ز آنکه دو عالم به نقد از پی تاوان نداشت

1 چرا ننهم؟ نهم دل بر خیالت چرا ندهم؟ دهم جان در وصالت

2 بپویم بو که در گنجم به کویت بجویم بو که دریابم جمالت

3 کمالت عاجزم کرد و عجب نیست که تو هم عاجزی اندر کمالت

4 شبم روشن شده است و من ز خوبی ندانم بدر خوانم یا هلالت

1 دل کشید آخر عنان چون مرد میدانت نبود صبر پی گم کرد چون هم‌دست دستانت نبود

2 صد هزاران گوی زرین داشت چرخ از اختران ز آن همه یک گوی در خورد گریبانت نبود

3 ماه در دندان گرفته پیشت آورد آسمان زآنکه در روی زمین چیزی به دندانت نبود

4 قصد دل کردی نگویم کان رگی با جان نداشت لیک جان آن داشت کان آهنگ با جانت نبود