غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 به باغ وصل تو خاری، رقیب صد ورد است به یاد روی تو دردی، طبیب صد درد است

2 هزار جان مقدس فدای روی تو باد که زیر دامن زلف تو سایه پرورد است

3 به روزگار هوای تو کم شود نی نی هوای تو عرضی نیست مادر آورد است

4 رسول من سوی تو باد صبح‌دم باشد ازین قبل نفس باد صبح‌دم سرد است

1 تیره زلفا بادهٔ روشن کجاست دیر وصلا رطل مرد افکن کجاست؟

2 جرعه زراب است بر خاکش مریز خاک مرد آتشین جوشن کجاست؟

3 حلقهٔ ابریشم آنک ماه نو لحن آن ماه بریشم زن کجاست؟

4 از دغا بازان نو یک جنس کو وز حریفان کهن یک تن کجاست؟

1 دردی است درد عشق که درمان پذیر نیست از جان گزیر هست و ز جانان گزیر نیست

2 شب نیست تا ز جنبش زنجیر مهر او حلقهٔ دلم به حلقهٔ زلفش اسیر نیست

3 گفتا به روزگار بیابی وصال ما منت پذیرم ارچه مرا دل‌پذیر نیست

4 دل بر امید وعدهٔ او چون توان نهاد چون عمر پایدار و فلک دستگیر نیست

1 شمع شب‌ها به جز خیال تو نیست باغ جان‌ها به جز جمال تو نیست

2 رو که خورشید عشق را همه روز طالعی به ز اتصال تو نیست

3 شو که سلطان فتنه را همه سال سپهی به ز زلف و خال تو نیست

4 رخش شوخی مران که عالم را طاقت ضربت دوال تو نیست

1 سر سودای تو را سینهٔ ما محرم نیست سینهٔ ما چه که ارواح ملایک هم نیست

2 کالبد کیست که بیند حرم وصل تو را کانکه جان است به درگاه تو هم محرم نیست

3 خاک آن ره که سگ کوی تو بگذشت بر او شیر مردان را از نافهٔ آهو کم نیست

4 هر دلی را که کبودی ز لب لعل تو داشت خانقاهش به جز از زلف خم اندر خم نیست

1 ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست تحفه‌ای کز غم فرستی نزد ما هردم فرست

2 جامه هامان چاک ساز و خانه‌هامان پاک سوز خلعه‌هامان درد بخش و تحفه‌هامان غم فرست

3 چون به یاد ما رسی دستی به گرد خود برآر گر همه اشکی به دست آید تو را، آن هم فرست

4 خستگی سینهٔ ما را خیالت مرهم است ای به هجران خسته مارا، خسته را مرهم فرست

1 بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت صد بار فغان کردم و یک‌بار نپذرفت

2 از دست غم هجر به زنهار وصالش انگشت زنان رفتم و زنهار نپذرفت

3 گه سینه ز غم سوختم و دوست نبخشود گه تحفه ز جان ساختم و یار نپذرفت

4 بس شب که نوان بودم بر درگه وصلش تا روز مرا در زد و دیدار نپذرفت

1 شوری ز دو عشق در سر ماست میدان دل از دو لشکر آراست

2 از یک نظرم دو دلبر افتاد وز یک جهتم دو قبه برخاست

3 خورشید پرست بودم اول اکنون همه میل من به جوزاست

4 در مشرق و مغرب دل من هم بدر و هم آفتاب پیداست

1 دل شد از دست و نه جای سخن است وز توام جای تظلم زدن است

2 دل تو را خواه قولا واحدا تا تو خواهیش دو قولی سخن است

3 آنچه در آینه بینم نه منم پرتو توست که سایه فکن است

4 نظرت نیست به من زانکه مرا تن نماند و نظر جان به تن است

1 آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست عود الصلب من خط زنار سان اوست

2 بس عقل عیسوی که ز مشکین صلیب او زنار بندد ارچه فلک طیلسان اوست

3 هر دم لبش به خنده برآید مسیح نو مانا که مریمی دگر اندر دهان اوست

4 فرسوده‌تر ز سوزن عیسی تن من است باریک‌تر ز رشتهٔ مریم لبان اوست