من ندانستم که عشق این از خاقانی شروانی غزل 37
1. من ندانستم که عشق این رنگ داشت
وز جهان با جان من آهنگ داشت
چه نشینم که فتنه بر پای از خاقانی شروانی غزل 38
1. چه نشینم که فتنه بر پای است
رایت عشق پای برجای است
آن کز می خواجگی است سرمست از خاقانی شروانی غزل 39
1. آن کز می خواجگی است سرمست
بر وی نزنند عاقلان دست
فرمان ملک چه ساحری ساخت از خاقانی شروانی غزل 40
1. فرمان ملک چه ساحری ساخت
کز سحر بهار آزری ساخت
ای قول دل به رفیع‌الدرجات از خاقانی شروانی غزل 41
1. ای قول دل به رفیع‌الدرجات
وز برائت به جهان داده برات
عیسی لب است یار و دم از از خاقانی شروانی غزل 42
1. عیسی لب است یار و دم از من دریغ داشت
بیمار او شدم قدم از من دریغ داشت
دست قبا در جهان نافه گشای از خاقانی شروانی غزل 43
1. دست قبا در جهان نافه گشای آمده است
بر سر هر سنگ باد غالیه‌سای آمده است
ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت از خاقانی شروانی غزل 44
1. ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت
نزدیک آفتاب وفا می‌فرستمت
لعل او بازار جان خواهد از خاقانی شروانی غزل 45
1. لعل او بازار جان خواهد شکست
خندهٔ او مهر کان خواهد شکست
دیدی که یار چون ز دل ما از خاقانی شروانی غزل 46
1. دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت
ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت
رخ تو رونق قمر بشکست از خاقانی شروانی غزل 47
1. رخ تو رونق قمر بشکست
لب توقیمت شکر بشکست
از حال خود شکسته دلان از خاقانی شروانی غزل 48
1. از حال خود شکسته دلان را خبر فرست
تسکین جان سوختگان یک نظر فرست