غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 پای گریز نیست که گردون کمان‌کش است جای فزاع نیست که گیتی مشوش است

2 ماویز در فلک که نه بس چرب مشرب است برخیز از جهان که نه بس خوب مفرش است

3 چون مار ارقم است جهان گاه آزمون کاندر درون کشنده و بیرون منقش است

4 با خویشتن بساز و ز کس مردمی مجوی کان کو فرشته بود کنون اهرمن‌وش است

1 تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست نیک عهدی برنیامد، آشنائی برنخاست

2 گوئی اندر کشور ما بر نمی‌خیزد وفا یا خود اندر هفت کشور هیچ جائی برنخاست

3 خون به خون می‌شوی کز راحت نشانی مانده نیست خود به خود می ساز کز همدم وفائی برنخاست

4 از مزاج اهل عالم مردمی کم جوی از آنک هرگز از کاشانهٔ کرکس همائی برنخاست

1 دل پیشکش تو جان نهاده است عشقت به دل جهان نهاده است

2 جان گر همه با همه دلی داشت با عشق تو در میان نهاده است

3 تا نام تو بر زبان بیفتاد دل مهر تو بر زبان نهاده است

4 اندک سخنی زبانت را عذر از نیستی دهان نهاده است

1 کار گیتی را نوائی مانده نیست روز راحت را بقایی مانده نیست

2 زان بهار عافیت کایام داشت یادگار اکنون گیایی مانده نیست

3 وحشتی دارم تمام از هرکه هست روشنم شد کشنایی مانده نیست

4 دل ازین و آن گریزان می‌شود زانکه داند با وفایی مانده نیست

1 اهل بر روی زمین جستیم نیست عشق را یک نازنین جستیم نیست

2 زین سپس بر آسمان جوئیم اهل زان که بر روی زمین جستیم نیست

3 برنشین ای عمر و منشین ای امید کاشنائی همنشین جستیم نیست

4 خرمگس برخوان گیتی صف زده است یک مگس را انگبین جستیم نیست

1 آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست محنت دواسبه آمد و از سینه گرد خاست

2 بر سینه داغ واقعه نقش‌الحجر بماند وز دل برای نقش حجر لاجورد خاست

3 جان شد سیاه چون دل شمع از تف جگر پس همچو شمع از مژه خوناب زرد خاست

4 هم سنگ خویش گریهٔ خون راندم از فراق تا سنگ را ز گریهٔ من دل به درد خاست

1 در این عهد از وفا بوئی نمانده است به عالم آشنارویی نمانده است

2 جهان دست جفا بگشاد آوخ وفا را زور بازویی نمانده است

3 چه آتش سوخت بستان وفا را که از خشک و ترش بویی نمانده است

4 فلک جائی به موی آویخت جانم کز آنجا تا اجل مویی نمانده است

1 از کف ایام امان کس نیافت وز روش دهر زمان کس نیافت

2 شام و سحر هست رصددار عمر زین دو رصد خط امان کس نیافت

3 رفت زمانی که ز راحت در او نام غم از هیچ زبان کس نیافت

4 و آمد عهدی که ز خرم‌دلان در همه آفاق نشان کس نیافت

1 زآتش اندیشه جانم سوخته است وز تف یارب دهانم سوخته است

2 از فلک در سینهٔ من آتشی است کز سر دل تا میانم سوخته است

3 سوز غمها کار من کرده است خام خامی گردون روانم سوخته است

4 شعله‌های آه من در پیش خلق پردهٔ راز نهانم سوخته است

1 زخم زمانه را در مرهم پدید نیست دارو بر آستانهٔ عالم پدید نیست

2 در زیر آبنوس شب و روز هیچ دل شمشادوار تازه و خرم پدید نیست

3 هرک اندرون پنجرهٔ آسمان نشست از پنجهٔ زمانه مسلم پدید نیست

4 ای دل به غم نشین که سلامت نهفته ماند وی جم به ماتم آی که خاتم پدید نیست