گلی از باغ وفا آمده‌ای از خاقانی شروانی غزل 335
1. گلی از باغ وفا آمده‌ای
خود خس و خار نما آمده‌ای
باز از کرشمه زخمهٔ نو از خاقانی شروانی غزل 336
1. باز از کرشمه زخمهٔ نو در فزوده‌ای
درد نوم به درد کهن برفزوده‌ای
تا حلقه‌های زلف به هم از خاقانی شروانی غزل 337
1. تا حلقه‌های زلف به هم برشکسته‌ای
بس توبه‌های ما که بهم درشکسته‌ای
چه کرده‌ام که مرا پایمال از خاقانی شروانی غزل 338
1. چه کرده‌ام که مرا پایمال غم کردی
چه اوفتاده که دست جفا برآوردی
آن لعل شکر خنده گر از از خاقانی شروانی غزل 339
1. آن لعل شکر خنده گر از هم بگشایی
حقا که به یک خنده دو عالم بگشایی
تاطرف کلاه برشکستی از خاقانی شروانی غزل 340
1. تاطرف کلاه برشکستی
قدر کله قمر شکستی
یا وصل تو را نشانه بایستی از خاقانی شروانی غزل 341
1. یا وصل تو را نشانه بایستی
یا درد مرا کرانه بایستی
بر دیده ره خیال بستی از خاقانی شروانی غزل 342
1. بر دیده ره خیال بستی
در سینه به جای جان نشستی
عالم افروز بهارا که از خاقانی شروانی غزل 343
1. عالم افروز بهارا که تویی
لشکر آشوب سوارا که تویی
گر زیر زلف بند او باد از خاقانی شروانی غزل 344
1. گر زیر زلف بند او باد صبا جا یافتی
صد یوسف گم گشته را در هر خمی وا یافتی
چه کردم کاستین بر من از خاقانی شروانی غزل 345
1. چه کردم کاستین بر من فشاندی
مرا کشتی و پس دامن فشاندی