غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 خیز تا رخت دل براندازیم وز پی نیکوئی سر اندازیم

2 با حریفان درد مهرهٔ مهر بر بساط قلندر اندازیم

3 دین و دنیا حجاب همت ماست هر دو در پای دلبر اندازیم

4 دوست در روی ما چو سنگ انداخت ما به شکرانه شکر اندازیم

1 خاک بغداد در آب بصرم بایستی چشمهٔ دجله میان جگرم بایستی

2 سفر کعبه به بغداد رسانید مرا بارک الله همه سال این سفرم بایستی

3 قدر بغداد چه داند دل فرسودهٔ من بهر بغداد دلی تازه‌ترم بایستی

4 لیک بی‌زر نتوان یافت به بغداد مرا پری دجله به بغداد زرم بایستی

1 دلا زارت برون نتوان نهادن قدم در موج خون نتوان نهادن

2 بر اسب عمر هرای جوانی است بر او زین سرنگون نتوان نهادن

3 تو را هر دم غم صد ساله روزی است ذخیره زین فزون نتوان نهادن

4 به کتف عمر میکش بار محنت که بر دهر حرون نتوان نهادن

1 تو چه دانی که من از وفا چه نمودم به جای تو علم الله که جان من چه کشید از جفای تو

2 گذری کن به کوی من، نظری کن به سوی من بنگر تا به روی من چه رسید از برای تو

3 ز غمت گرچه خسته‌ام، کمر مهر بسته‌ام دل از آن بر گسسته‌ام که گذارم وفای تو

4 دلت از مهر گشته شد غمم از حد گذشته شد چکنم چون نوشته شد به سرم بر قضای تو

1 ز باغ عافیت بوئی ندارم که دل گم گشت و دل‌جویی ندارم

2 بنالم کرزوبخشی ندیدم بگریم کشنارویی ندارم

3 برانم بازوی خون از رگ چشم که با غم زور بازویی ندارم

4 فلک پل بر دلم خواهد شکستن کز آب عافیت جویی ندارم

1 ای باد بوی یوسف دلها به ما رسان یک نوبر از نهال دل ما به ما رسان

2 از زلف او چو بر سر زلفش گذر کنی پنهان بدزد موئی و پیدا به ما رسان

3 با خویشتن ببر دل ما کز سگان اوست امشب به داغ او کن و فردا به ما رسان

4 گر آفتاب زردی از آن سو گذشته‌ای پیغام آن ستارهٔ رعنا به ما رسان

1 نازی است تو را در سر، کمتر نکنی دانم دردی است مرا در دل، باور نکنی دانم

2 خیره چه سراندازم بر خاک سر کویت گر بوسه زنم پایت، سر برنکنی دانم

3 گفتی بدهم کامت اما نه بدین زودی عمری شد و زین وعده، کمتر نکنی دانم

4 بوسیم عطا کردی، زان کرده پشیمانی دانی که خطا کردی، دیگر نکنی دانم

1 ای راحت جان‌ها به تو، آرام جان کیستی دل در هوس جان می‌دهد، تو دلستان کیستی

2 ای گلبن نادیده دی اصل تو چه وصل تو کی با بوی مشک و رنگ می از گلستان کیستی

3 از از بتان دلخواه تو، در حسن شاهنشاه تو ما را بگو ای ماه تو، کز آسمان کیستی

4 بگشا صدف یعنی دهن بفشان گهر یعنی سخن پنهان مکن یعنی ز من تا عشق‌دان کیستی

1 خوش خوش از عشق تو جانی می‌کنم وز گهر در دیده کانی می‌کنم

2 بر سر عقل آستینی می‌زنم از در صبر آستانی می‌کنم

3 هر که از غیر تو لافی می‌زند از سر غیرت جهانی می‌کنم

4 تا دلم کردی نشان تیر هجر صد خدنگ از هر نشانی می‌کنم

1 یکی بخرام در بستان که تا سرو روان بینی دلت بگرفت در خانه برون آتا جهان بینی

2 چو رفتی سوی بستان‌ها یکی بگذر به گورستان که گورستان همی گوید بیا تا دوستان بینی

3 بسی بادام چشمانند به دام مرغ حیرانند بسا پسته دهانان را تو بربسته دهان بینی

4 امیری را که بر قصرش هزاران پاسبان بودند تو اکنون بر سر گورش کلاغی پاسبان بینی