غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی
1 ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم ز پاک‌بازی نقش فنا فرو خواندیم
2 به نعش عالم جیفه نماز برکردیم به فرق گنبد فرتوت خاک بفشاندیم
3 همه حدیث شما تیغ بود و گردن ما نه گردنیم که از حکم سربرافشاندیم
4 چراغ‌وار به کشتن نشسته بر سر نطع به باد سرد چراغ زمانه بنشاندیم
1 گر به عیار کسان از همه کس کمتریم هیچ کسان را به نقد از همه محرم‌تریم
2 گر به امیدی که هست دولتیان خرم‌اند ما به قبولی که نیست از همه خرم‌تریم
3 گر تو به کوی مراد راه مسلم روی ما به سر کوی عجز از تو مسلم‌تریم
4 صاف طرب شرب توست چون که فراهم نه‌ای دردی غم قوت ماست وز تو فراهم‌تریم
1 تا چند ستم رسیده باشم چون سایه ز خود رمیده باشم
2 لب بسته گلو گرفته چون نای نالان و ستم رسیده باشم
3 انصاف بده چرا ننالم کانصاف ز کس ندیده باشم
4 چند از سگ ابلق شب و روز افتادهٔ سگ گزیده باشم
1 نماند اهل رنگی که من داشتم برفت آب و سنگی که من داشتم
2 به بوی دل یار یک‌رنگ بود به منزل درنگی که من داشتم
3 برد رنگ دیبا هوا لاجرم هوا برد رنگی که من داشتم
4 خزان شد بهاری که من یافتم کمان شد خدنگی که من داشتم
1 از هستی خود که یاد دارم جز سایه نماند یادگارم
2 ور سایه ز من بریده گردد هم نیست عجب ز روزگارم
3 چون یار ز من برید سایه چون سایه ز من رمید یارم
4 از هم‌نفسان مرا چراغی است زان هیچ نفس زدن نیارم
1 گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم از سر کوی تو پای بازنگیرم
2 زخم سنان تو را سپر کنم از دل تا تو بدانی که با تو راست چو تیرم
3 خصم و شفیعم توئی ز تو به که نالم کز توی ناحق گزار نیست گزیرم
4 ساخته‌ام با بلای عشق تو چونانک گر عوضش عافیت دهی نپذیرم
1 منم آن کز طرب غمین باشم لیکن از غم طرب گزین باشم
2 درد غم بایدم نه صاف طرب زانکه با دردکش قرین باشم
3 یک‌دم و نیم جان گرو دارم من مقامر دلم چنین باشم
4 سه یک دوستان سه شش خواهم که همه با گرو به کین باشم
1 دردی که مرا هست به مرهم نفروشم ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم
2 بگداخت مرا مرهم و بنواخت مرا درد من درد نوازنده به مرهم نفروشم
3 ای خواجه من و تو چه فروشیم به بازار شادی بفروشی تو و من غم نفروشم
4 رازی که چو نای از لب یاران ستدم من از راه زبان بر دل همدم نفروشم
1 خون دلم مخور که غمان تو می‌خورم رحمی بکن که زخم سنان تو می‌خورم
2 هر می که دیده ریخت به پالونهٔ مژه یاد خیال انس رسان تو می‌خورم
3 گفتی چه می‌خوری که سفالین لبت پر است درد فراق ناگذران تو می‌خورم
4 ای ساقی فراق گرانی همی برم نوشی بزن سبک که گران تو می‌خورم