غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند دستیاری کن که دستی بر جهان خواهم فشاند

2 پای خاکی کن در آکز چشم خونین هر نفس گوهر اندر خاک پایت رایگان خواهم فشاند

3 گر چو چنگم دربر آیی زلف در دامن کشان از مژه یک دامنت لعل روان خواهم فشاند

4 چهرهٔ من جام و چشم من صراحی کن که من چون صراحی بر سر جام تو جان خواهم فشاند

1 روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند زلف تو چون روزگار پرده‌دری می‌کند

2 والله اگر سامری کرد به عمری از آنک چشم تو از سحرها ماحضری می‌کند

3 مفلسی من تو را از بر من می‌برد سرکشی تو مرا از تو بری می‌کند

4 گر بکشم که گهی زلف دراز تو را طرهٔ طرار تو طیره‌گری می‌کند

1 ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم ز پاک‌بازی نقش فنا فرو خواندیم

2 به نعش عالم جیفه نماز برکردیم به فرق گنبد فرتوت خاک بفشاندیم

3 همه حدیث شما تیغ بود و گردن ما نه گردنیم که از حکم سربرافشاندیم

4 چراغ‌وار به کشتن نشسته بر سر نطع به باد سرد چراغ زمانه بنشاندیم

1 آوازهٔ جمالت اندر جهان فتاد شوری ز کبریای تو در آسمان فتاد

2 دل در سرای وصل تو یک گام درنهاد برداشت گام دیگر و بر آستان فتاد

3 بر شاه‌راه سینهٔ من سوز عشق تو دزد دلاوری است که بر کاروان فتاد

4 بازارگانی از دل زارتر که دید کز عشق سود جست به جان در زیان فتاد

1 دل سکهٔ عشق می‌نگرداند جان خطبهٔ عافیت نمی‌خواند

2 یک رشتهٔ جان به صد گره دارم صبرش گرهی گشاد نتواند

3 گفتی به مغان رو و به می بنشین کاین آتش غم جز آب ننشاند

4 رفتم به مغان و هم ندیدم کس کو آب طرب به جوی دل راند

1 لعلت اندر سخن شکر خاید رویت انگشت بر قمر خاید

2 هر که با یاد تو شرنگ خورد هم‌چنان دان که نیشکر خاید

3 هر که او پای بست روی تو شد پشت دست از نهیب سرخاید

4 مرکب جان به مرغزار غمت بدل سبزه عود تر خاید

1 ز خوبان جز جفاکاری نیاید ز بدعهدان وفاداری نیاید

2 ز ایام و ز هرک ایام پرورد به نسبت جز جفاکاری نیاید

3 ز خوبان هرکه را بیش آزمائی ازو جز زشت کرداری نیاید

4 ز نیکان گر بدی جوئی توان یافت ز بد گر نیکی انگاری نیاید

1 آن دم که صبح بینش من بال برگشاد آن مرغ صبح‌گاه دلم تیز پر گشاد

2 دولت نعم صباح کن نو عروس‌وار هر هفت کرده بر دل من هشت در گشاد

3 وان پیر کو خلیفه کتاب دل من است چون صبح دید سر به مناجات برگشاد

4 مرغی که نامه آور صبح سعادت است هر نامه‌ای را که داشت به منقار سر گشاد

1 پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود کرد به من آنچه خواست، برد ز من آنچه بود

2 لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد گر همه در خون کشد، پشت نباید نمود

3 دل ز کفم شد دریغ سود ندارد کنون سنگ پیاله شکست گربه نواله ربود

4 ز آتش هجران تو دود به مغزم رسید اشک ز چشمم گشاد مایهٔ اشک است دود

1 رخ به زلف سیاه می‌پوشد طره زیر کلاه می‌پوشد

2 عارض او خلیفهٔ حسن است از پی آن سیاه می‌پوشد

3 یوسفان را به چاه می‌فکند وز جفا روی چاه می‌پوشد

4 بر در او ز های و هوی بتان نالهٔ داد خواه می‌پوشد