دردی که مرا هست به مرهم از خاقانی شروانی غزل 227
1. دردی که مرا هست به مرهم نفروشم
ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم
خون دلم مخور که غمان از خاقانی شروانی غزل 228
1. خون دلم مخور که غمان تو می‌خورم
رحمی بکن که زخم سنان تو می‌خورم
ما از عراق جان غم آلود از خاقانی شروانی غزل 229
1. ما از عراق جان غم آلود می‌بریم
وز آتش جگر دل پردود می‌بریم
الصبوح ای دل که ما بزم از خاقانی شروانی غزل 230
1. الصبوح ای دل که ما بزم قلندر ساختیم
چون مغان از قلهٔ می قبله‌ای برساختیم
به کوی عشق تو جان در میان از خاقانی شروانی غزل 231
1. به کوی عشق تو جان در میان راه نهم
کلاه بنهم و سر بر سر کلاه نهم
ای قوم الغیاث که کار از خاقانی شروانی غزل 232
1. ای قوم الغیاث که کار اوفتاده‌ایم
یاری دهید کز دل یار اوفتاده‌ایم
یک نظر دوش از شکنج زلف از خاقانی شروانی غزل 233
1. یک نظر دوش از شکنج زلف او دزدیده‌ام
زیر هر تار صد شکنجی جهان جان دیده‌ام
دل بشد از دست دوست را از خاقانی شروانی غزل 234
1. دل بشد از دست دوست را به چه جویم
نطق فروبست، حال دل به چه گویم
زنگ دل از آب روی شستیم از خاقانی شروانی غزل 235
1. زنگ دل از آب روی شستیم
وز درد هوا سبوی شستیم
این خود چه صورت است که از خاقانی شروانی غزل 236
1. این خود چه صورت است که من پای‌بست اویم
وین خود چه آفت است که من زیر دست اویم
گفتم آه آتشین بس کن، از خاقانی شروانی غزل 237
1. گفتم آه آتشین بس کن، نه من خاک توام
نه مسلسل هم‌چو آبم تا هوسناک توام
نام تو چون بر زبان می‌آیدم از خاقانی شروانی غزل 238
1. نام تو چون بر زبان می‌آیدم
آب حیوان در دهان می‌آیدم