بر سریر نیاز می‌غلطم از خاقانی غزل 216
1. بر سریر نیاز می‌غلطم
بر چراگاه ناز می‌غلطم
با بخت در عتابم و با روزگار هم از خاقانی غزل 217
1. با بخت در عتابم و با روزگار هم
وز یار در حجابم و از غم‌گسار هم
در سایهٔ غم شکست روزم از خاقانی غزل 218
1. در سایهٔ غم شکست روزم
خورشید سیاه شد ز سوزم
در سینه نفس چنان شکستم از خاقانی غزل 219
1. در سینه نفس چنان شکستم
کز نالهٔ دل جهان شکستم
ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم از خاقانی غزل 220
1. ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم
ز پاک‌بازی نقش فنا فرو خواندیم
گر به عیار کسان از همه کس کمتریم از خاقانی غزل 221
1. گر به عیار کسان از همه کس کمتریم
هیچ کسان را به نقد از همه محرم‌تریم
تا چند ستم رسیده باشم از خاقانی غزل 222
1. تا چند ستم رسیده باشم
چون سایه ز خود رمیده باشم
نماند اهل رنگی که من داشتم از خاقانی غزل 223
1. نماند اهل رنگی که من داشتم
برفت آب و سنگی که من داشتم
از هستی خود که یاد دارم از خاقانی غزل 224
1. از هستی خود که یاد دارم
جز سایه نماند یادگارم
گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم از خاقانی غزل 225
1. گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم
از سر کوی تو پای بازنگیرم
منم آن کز طرب غمین باشم از خاقانی غزل 226
1. منم آن کز طرب غمین باشم
لیکن از غم طرب گزین باشم
دردی که مرا هست به مرهم نفروشم از خاقانی غزل 227
1. دردی که مرا هست به مرهم نفروشم
ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم