بر سریر نیاز می‌غلطم از خاقانی شروانی غزل 216
1. بر سریر نیاز می‌غلطم
بر چراگاه ناز می‌غلطم
با بخت در عتابم و با روزگار از خاقانی شروانی غزل 217
1. با بخت در عتابم و با روزگار هم
وز یار در حجابم و از غم‌گسار هم
در سایهٔ غم شکست روزم از خاقانی شروانی غزل 218
1. در سایهٔ غم شکست روزم
خورشید سیاه شد ز سوزم
در سینه نفس چنان شکستم از خاقانی شروانی غزل 219
1. در سینه نفس چنان شکستم
کز نالهٔ دل جهان شکستم
ز خاک پاشی در دستخون از خاقانی شروانی غزل 220
1. ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم
ز پاک‌بازی نقش فنا فرو خواندیم
گر به عیار کسان از همه از خاقانی شروانی غزل 221
1. گر به عیار کسان از همه کس کمتریم
هیچ کسان را به نقد از همه محرم‌تریم
تا چند ستم رسیده باشم از خاقانی شروانی غزل 222
1. تا چند ستم رسیده باشم
چون سایه ز خود رمیده باشم
نماند اهل رنگی که من از خاقانی شروانی غزل 223
1. نماند اهل رنگی که من داشتم
برفت آب و سنگی که من داشتم
از هستی خود که یاد دارم از خاقانی شروانی غزل 224
1. از هستی خود که یاد دارم
جز سایه نماند یادگارم
گرچه به دست کرشمهٔ تو از خاقانی شروانی غزل 225
1. گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم
از سر کوی تو پای بازنگیرم
منم آن کز طرب غمین باشم از خاقانی شروانی غزل 226
1. منم آن کز طرب غمین باشم
لیکن از غم طرب گزین باشم
دردی که مرا هست به مرهم از خاقانی شروانی غزل 227
1. دردی که مرا هست به مرهم نفروشم
ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم