غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 ز خوبان جز جفاکاری نیاید ز بدعهدان وفاداری نیاید

2 ز ایام و ز هرک ایام پرورد به نسبت جز جفاکاری نیاید

3 ز خوبان هرکه را بیش آزمائی ازو جز زشت کرداری نیاید

4 ز نیکان گر بدی جوئی توان یافت ز بد گر نیکی انگاری نیاید

1 خار غم تو گل طرب دارد دل در پی تو سر طلب دارد

2 مه حلقه به گوش تو نمی‌زیبد ور حلقه به گوش تو لقب دارد

3 وصل تو و زحمت رقیبانت نخلی است که خار با رطب دارد

4 می‌سوز مرا که خام کس باشد کز آتش سوختن عجب دارد

1 زهر با یاد تو شکر گردد شام با روی تو سحر گردد

2 درد عشق تو بوالعجب دردی است که چو درمان کنم بتر گردد

3 نتواند نشاند درد دلم گر صفاهان به گل‌شکر گردد

4 می‌کشم رطل عشق تا بغداد هم کشم گر ز سر بدر گردد

1 عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد احوال دلم باز دگر باره دگر شد

2 عهدی بد و دوری که مرا صبر و دلی بود آن عهد به پای آمد و آن دور به سر شد

3 تا صاعقهٔ عشق تو در جان من افتاد از واقعهٔ من همه آفاق خبر شد

4 تا باد، دو زلفین تو را زیر و زبر کرد از آتش غیرت دل من زیر و زبر شد

1 آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد و آن را که جان توئی چه دریغ عدم خورد

2 شادی به روی آنکه به روی تو جام می از دست غم ستاند و بر یاد غم خورد

3 بر درگه تو ناله کسی را رسد که او چون کوس هرچه زخم بود بر شکم خورد

4 هرکس که پای داشت به عشق تو هر زمان از دست روزگار دوال ستم خورد

1 آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود غایت بیداد بود و عین جفا بود

2 قول تو دانی چه بود دام فسون بود عهد تو دانی چه بود باد هوا بود

3 مهر بریدن ز یار مذهب ما نیست لیک چنین هم طریق و رسم تو را بود

4 از تو و بیداد تو ننالم کاول دل به تو من داده‌ام گناه مرا بود

1 رخ به زلف سیاه می‌پوشد طره زیر کلاه می‌پوشد

2 عارض او خلیفهٔ حسن است از پی آن سیاه می‌پوشد

3 یوسفان را به چاه می‌فکند وز جفا روی چاه می‌پوشد

4 بر در او ز های و هوی بتان نالهٔ داد خواه می‌پوشد

1 آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد سلطان عشقت ای مه هر دو جهان بگیرد

2 زلف تو گر به عادت خود را کمند سازد مرغ از هوا درآرد، مه ز آسمان بگیرد

3 ماهی است عارض تو کاندر سپهر خوبی چون از افق برآید آفاق جان بگیرد

4 در پای غم فکنده است هجر تو عالمی را زنهار وصل را گو تا دستشان بگیرد

1 آنچه عشق دوست با من می‌کند والله ار دشمن به دشمن می‌کند

2 خرمن ایام من با داغ اوست او به آتش قصد خرمن می‌کند

3 این دل سرگشته همچون لولیان باز دیگر جای مسکن می‌کند

4 همچو مرغی از بر من می‌پرد نزد بدعهدی نشیمن می‌کند

1 مرد که با عشق دست در کمر آید گر همه رستم بود ز پای درآید

2 ورزش عشق بتان چو پردهٔ غیب است هر دم ازو بازویی دگر بدر آید

3 نیست به عالم تنی که محرم عشق است گر به وفا ذم کنیش کارگر آید

4 از پس عمری اگر یکی به من افتد آن بود آن کز همه جهان به سر آید