دیوان اشعار کسایی مروزی

1 از بهر که بایدت بدین سان شبگیر وز بهر چه بایدت بدینسان تف و تاب ؟

1 نورد بودم ، تا ورد من مُورَّد بود برای ورد مرا ترک من همی پرورد

2 کنون گران شدم و سرد و نانورد شدم از آن سبب که به خیری همی بپوشم ورد

1 بنفشه زار بپوشید روزگار به برف درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف

2 که برف از ابر فرود آید ، ای عجب ، هر سال از ابر من به چه معنی همی بر آید برف ؟

3 از این زمانهٔ جافی و گردش شب و روز شگرف گشت صبور و صبور گشت شگرف

4 گذشت دور جوانی و ، عهد نامهٔ او سپید شد که نه خطش سیاه ماند ، نه حرف

1 کفت گویی که کان گوهرستی کزو دایم کنی گوهر فشانی

2 چو جانت از جود و رادی کرد یزدان تو بیجان زنده بودن کی توانی ؟

1 به نوبهار جهان تازه گشت و خرم گشت درخت سبز عَلَم گشت و خاک مُعْلَم گشت

2 نسیم نیمشبان جبرئیل گشت مگر که بیخ و شاخ درختان خشک مریم گشت

1 کمند زلف را ماند چو برهم بافتن گیرد سپاه زنگ را ماند چو بر هم تاختن گیرد

2 معقرب زلف مشکینش معلق بر رخ روشن چنان چون عنبرین عقرب که زهره در دهن گیرد

3 گهی همچون شبه باشد که بر خورشید برپاشی گهی همچون شبی باشد که در روزی وطن گیرد

4 چو ساکن باشد از جنبش ، مثال قد او دارد چو دیگر بار خم گیرد نشان قد ِ من گیرد

1 نیلوفر کبود نگه کن میان آب چون تیغ آب داده و یاقوت آبدار

2 همرنگ آسمان و به کردار آسمان زردیش بر میانه چو ماه ده و چار

3 چون راهبی که دو رخ او سال و ماه زرد وز مِطرَف کبود ردا کرده و ازار

1 ای ز عکس رخ تو ، آینه ماه شاه حُسنی و ، عاشقانْت سپاه

2 هر کجا بنگری ، دمد نرگس هر کجا بگذری ، برآید ماه

3 روی و موی تو نامهٔ خوبی است چه بود نامه ، جز سپید و سیاه

4 به لب و چشم ، راحتی و بلا به رخ و زلف ، توبه ای و گناه

1 عَصیب و گُرده برون کن ، وزو زَوَنج نورد جگر بیاژن و آگنج ازو بسامان کن

2 بجوش گردن و بالان و زیره باکن از وی نمک بسای و گذر بر تَبَنْگوی نان کن

3 به گربه ده و به عَکّه سُپُرز وخیم همه و گر یتیم بدزدد بزنش و تاوان کن

4 وزین همه که بگفتم نصیب روز بزرگ غدود و زهره و سرگین و خون بوگان کن

1 آس شدم زیر آسیای زمانه نیسته خواهم شدن همی به کرانه

2 زاد همی ساز و شغل خویش همی بر چند بری شغل نای و چنگ و چغانه