قامت چون سرو روانش از کسایی مروزی دیوان اشعار 25
1. قامت چون سرو روانش نگر
آخته ، آن موی میانش نگر
تا تو آن خیش ببستی از کسایی مروزی دیوان اشعار 26
1. تا تو آن خیش ببستی به سر اندر ، پسرا
بر دلم گشت فزون از عدد ریشه ش ریش
بنفشه زار بپوشید از کسایی مروزی دیوان اشعار 27
1. بنفشه زار بپوشید روزگار به برف
درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف
پیری مرا به زرگری از کسایی مروزی دیوان اشعار 28
1. پیری مرا به زرگری افگند ، ای شگفت
بی گاه دود ، زردم و همواره سُرف سُرف
ای خواجهٔ مبارک از کسایی مروزی دیوان اشعار 29
1. ای خواجهٔ مبارک بر بندگان شفیق
فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق
به سیصد و چهل یک از کسایی مروزی دیوان اشعار 30
1. به سیصد و چهل یک رسید نوبت سال
چهارشنبه و سه روز باقی از شوال
شکفت لاله ، تو از کسایی مروزی دیوان اشعار 31
1. شکفت لاله ، تو زیغال بشکفان که همی
ز پیش لاله به کف بر نهاده به زیغال
از عمر نمانده از کسایی مروزی دیوان اشعار 32
1. از عمر نمانده ست بر من مگر آمُرغ
در کیسه نمانده ست بر من مگر آخال
گل نعمتی است هدیه از کسایی مروزی دیوان اشعار 33
1. گل نعمتی است هدیه فرستاده از بهشت
مردم کریم تر شود اندر نعیم گل
سرود گوی شد آن از کسایی مروزی دیوان اشعار 34
1. سرود گوی شد آن مرغک سرود سرای
چو عاشقی که به معشوق خود دهد پیغام
جوانی رفت و پنداری از کسایی مروزی دیوان اشعار 35
1. جوانی رفت و پنداری بخواهد کرد بدرودم
بخواهم سوختن دانم که هم اینجا بپرهودم
هر چند در صناعت از کسایی مروزی دیوان اشعار 36
1. هر چند در صناعت نقش و علوم شعر
جز مر تو را روا نبود سرفراشتن