دیوان اشعار کسایی مروزی

1 نیلوفر کبود نگه کن میان آب چون تیغ آب داده و یاقوت آبدار

2 همرنگ آسمان و به کردار آسمان زردیش بر میانه چو ماه ده و چار

3 چون راهبی که دو رخ او سال و ماه زرد وز مِطرَف کبود ردا کرده و ازار

1 دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا دانم که مرده بر دل میراثخوار ، خوار

2 فرزند من یتیم و سر افکنده گرد کوی جامه وَسَخ گرفته و در خاک ، خاکسار

1 میانهٔ دل من صورت تو بیخ زده ست چو مُهر کش نتوان باز کندن از دیوار

1 مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

2 آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد ؟ جز شیر خداوند جهان ، حیدر کرّار

3 این دین هدی را به مثل دایره ای دان پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار

4 علم همه عالم به علی داد پیمبر چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار

1 قامت چون سرو روانش نگر آخته ، آن موی میانش نگر

2 زلف و رخش دیدی و اکنون بیا آن لب شیرین و زبانش نگر

3 کَشّی آن چشم سیاهش ببین خوشّی آن تنگ دهانش نگر

4 بُرد به یک ضربه دل و جان من آن نَدَب و داو گرانش نگر

1 تا تو آن خیش ببستی به سر اندر ، پسرا بر دلم گشت فزون از عدد ریشه ش ریش

2 ماهرویا ، به سر خویش ، تو آن خیش مبند نشنیدی که کند ماه تبه جامهٔ خیش ؟

1 بنفشه زار بپوشید روزگار به برف درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف

2 که برف از ابر فرود آید ، ای عجب ، هر سال از ابر من به چه معنی همی بر آید برف ؟

3 از این زمانهٔ جافی و گردش شب و روز شگرف گشت صبور و صبور گشت شگرف

4 گذشت دور جوانی و ، عهد نامهٔ او سپید شد که نه خطش سیاه ماند ، نه حرف

1 پیری مرا به زرگری افگند ، ای شگفت بی گاه دود ، زردم و همواره سُرف سُرف

2 زرگر فرو فشاند کُرف سیه به سیم من باز برفشانم سیم سره به کُرف

1 ای خواجهٔ مبارک بر بندگان شفیق فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق

2 یک جام خون بچهٔ تاکم فرست ، از آنک هم بوی مشک دارد و هم گونهٔ عقیق

3 تا ما به یاد خواجه دگر بار پر کنیم ار خون خوشه ، اَکحَل و قیفال و باسلیق

1 به سیصد و چهل یک رسید نوبت سال چهارشنبه و سه روز باقی از شوال

2 بیامدم به جهان تا چه گویم و چه کنم سرود گویم و شادی کنم به نعمت و مال

3 ستوروار بدین سان گذاشتم همه عمر که بَرده گشتهٔ فرزندم و اسیر عیال

4 به کف چه دارم از این پنجَه شمرده تمام شمارنامهٔ با صدهزار گونه وبال