دیوان اشعار کسایی مروزی

1 از او بوی دزدیده کافور و عنبر وز او گونه برده عقیق یمانی

2 بماند گل سرخ همواره تازه اگر قطره ای زو به گل بر چکانی

3 عقیقی شرابی که در آبگینه درخشان شود چون سهیل یمانی

4 شود گونهٔ جام باده ز عکسش ملوّن چو از نور او لعل کانی

1 بر پیلگوش قطرهٔ باران نگاه کن چون اشک چشم عاشق گریان همی شده

2 گویی که پرّ باز سپید است برگ او منقار باز ، لؤلؤ ناسفته بر چده

1 به سیصد و چهل یک رسید نوبت سال چهارشنبه و سه روز باقی از شوال

2 بیامدم به جهان تا چه گویم و چه کنم سرود گویم و شادی کنم به نعمت و مال

3 ستوروار بدین سان گذاشتم همه عمر که بَرده گشتهٔ فرزندم و اسیر عیال

4 به کف چه دارم از این پنجَه شمرده تمام شمارنامهٔ با صدهزار گونه وبال

1 مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

2 آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد ؟ جز شیر خداوند جهان ، حیدر کرّار

3 این دین هدی را به مثل دایره ای دان پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار

4 علم همه عالم به علی داد پیمبر چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار

1 هیچ نپذیری چون ز آل نبی باشد مرد زود بخروشی و گویی نه صواب است ، خطاست

2 بی گمان ، گفتن تو باز نماید که تو را به دل اندر غضب و دشمنی آل عباست

1 از خضاب من و از موی سیه کردن من گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!

2 غرضم زو نه جوانی است؛ بترسم که زِ من خردِ پیران جویند و نیابند مگر!

1 هر چند در صناعت نقش و علوم شعر جز مر تو را روا نبود سرفراشتن

2 اوصاف خویشتن نتوانی به شعر گفت تمثال خویشتن نتوانی نگاشتن

1 میانهٔ دل من صورت تو بیخ زده ست چو مُهر کش نتوان باز کندن از دیوار

1 جوانی رفت و پنداری بخواهد کرد بدرودم بخواهم سوختن دانم که هم اینجا بپرهودم

2 به مدحت کردن مخلوق ، روح ِ خویش بشخودم نکوهش را سزاوارم که جز مخلوق نستودم

1 صبح آمد و علامت مصقول بر کشید وز آسمان شمامهٔ کافور بر دمید

2 گویی که دوست قُرطهٔ شَعر کبود خویش تا جایگاه ناف به عمدا فرو درید

3 در شد به چتر ماه سنانهای آفتاب ور چند جِرم ماه سر اندر سپر کشید

4 خورشید با سهیل عروسی کند همی کز بامداد کِلّهٔ مصقول بر کشید