آبی ، مگر چو من از کسایی مروزی دیوان اشعار 37
1. آبی ، مگر چو من ز غم عشق زرد گشت
از شاخ ، همچو چوک بیاویخت خویشتن
عَصیب و گُرده از کسایی مروزی دیوان اشعار 38
1. عَصیب و گُرده برون کن ، وزو زَوَنج نورد
جگر بیاژن و آگنج ازو بسامان کن
فهم کن گر مؤمنی از کسایی مروزی دیوان اشعار 39
1. فهم کن گر مؤمنی فضل امیرالمؤمنین
فضل حیدر ، شیر یزدان ، مرتضای پاکدین
نوروز و جهان چون از کسایی مروزی دیوان اشعار 40
1. نوروز و جهان چون بت نو آیین
از لاله ، همه کوه بسته آذین
ای ز عکس رخ تو ، از کسایی مروزی دیوان اشعار 41
1. ای ز عکس رخ تو ، آینه ماه
شاه حُسنی و ، عاشقانْت سپاه
دستش از پرده برون از کسایی مروزی دیوان اشعار 42
1. دستش از پرده برون آمد چون عاج سپید
گفتی از میغ همی تیغ زند زهره و ماه
ای آنکه تو را پیشه از کسایی مروزی دیوان اشعار 43
1. ای آنکه تو را پیشه پرستیدن مخلوق
چون خویشتنی را چه بری پیش پرسته ؟
بر پیلگوش قطرهٔ از کسایی مروزی دیوان اشعار 44
1. بر پیلگوش قطرهٔ باران نگاه کن
چون اشک چشم عاشق گریان همی شده
ای برکشیده منظره از کسایی مروزی دیوان اشعار 45
1. ای برکشیده منظره و کاخ تا سهیل
برده به برج گاو سر برج و کنگره
برگشت چرخ با من از کسایی مروزی دیوان اشعار 46
1. برگشت چرخ با من بیچاره
و آهنگ جنگ دارد و پتیاره
ای عمر خویش کرده از کسایی مروزی دیوان اشعار 47
1. ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله
خشنود بندگان و خداوند با گله
آس شدم زیر آسیای از کسایی مروزی دیوان اشعار 48
1. آس شدم زیر آسیای زمانه
نیسته خواهم شدن همی به کرانه