آن خوشه های رز از کسایی مروزی دیوان اشعار 13
1. آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه
گویی همی شبه به زمرد در اوژنند
به وقت دولت سامانیان از کسایی مروزی دیوان اشعار 14
1. به وقت دولت سامانیان و بلعمیان
چنین نبود جهان با نهاد و سامان بود
صبح آمد و علامت از کسایی مروزی دیوان اشعار 15
1. صبح آمد و علامت مصقول بر کشید
وز آسمان شمامهٔ کافور بر دمید
بگشای چشم و ، ژرف از کسایی مروزی دیوان اشعار 16
1. بگشای چشم و ، ژرف نگه کن به شنبلید
تابان به سان گوهر ، اندر میان خوید
کوی و جوی از تو از کسایی مروزی دیوان اشعار 17
1. کوی و جوی از تو کوثر و فردوس
دل و جامه ز تو سیاه و سپید
دو دیدهٔ من و از از کسایی مروزی دیوان اشعار 18
1. دو دیدهٔ من و از دیده اشک دیدهٔ من
میان دیده و مژگان ستاره وار پدید
زاغ بیابان گزید از کسایی مروزی دیوان اشعار 19
1. زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید
باد به گل بر بَزید گل به گل اندر غژید
از خضاب من و از از کسایی مروزی دیوان اشعار 20
1. از خضاب من و از موی سیه کردن من
گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!
نیلوفر کبود نگه از کسایی مروزی دیوان اشعار 21
1. نیلوفر کبود نگه کن میان آب
چون تیغ آب داده و یاقوت آبدار
دانم که هیچ کس از کسایی مروزی دیوان اشعار 22
1. دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا
دانم که مرده بر دل میراثخوار ، خوار
میانهٔ دل من صورت از کسایی مروزی دیوان اشعار 23
1. میانهٔ دل من صورت تو بیخ زده ست
چو مُهر کش نتوان باز کندن از دیوار
مدحت کن و بستای از کسایی مروزی دیوان اشعار 24
1. مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر
بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار