دیوان اشعار کسایی مروزی

1 کمند زلف را ماند چو برهم بافتن گیرد سپاه زنگ را ماند چو بر هم تاختن گیرد

2 معقرب زلف مشکینش معلق بر رخ روشن چنان چون عنبرین عقرب که زهره در دهن گیرد

3 گهی همچون شبه باشد که بر خورشید برپاشی گهی همچون شبی باشد که در روزی وطن گیرد

4 چو ساکن باشد از جنبش ، مثال قد او دارد چو دیگر بار خم گیرد نشان قد ِ من گیرد

1 ای آنکه جز از شعر و غزل هیچ نخوانی هرگز نکنی سیر دل از تُنبُل و ترفند

2 زیبا بود ار مرو بنازد به کسایی چونانکه جهان جمله به استاد سمرقند

1 آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه گویی همی شبه به زمرد در اوژنند

2 وان بانگ چَزد بشنو ، از باغ نیمروز همچون سفال نو که به آبش فرو زنند

1 به وقت دولت سامانیان و بلعمیان چنین نبود جهان با نهاد و سامان بود

1 صبح آمد و علامت مصقول بر کشید وز آسمان شمامهٔ کافور بر دمید

2 گویی که دوست قُرطهٔ شَعر کبود خویش تا جایگاه ناف به عمدا فرو درید

3 در شد به چتر ماه سنانهای آفتاب ور چند جِرم ماه سر اندر سپر کشید

4 خورشید با سهیل عروسی کند همی کز بامداد کِلّهٔ مصقول بر کشید

1 بگشای چشم و ، ژرف نگه کن به شنبلید تابان به سان گوهر ، اندر میان خوید

2 بر سان عاشقی که ز شرم رخان خویش دیبای سبز را به رخ خویش بر کشید

1 کوی و جوی از تو کوثر و فردوس دل و جامه ز تو سیاه و سپید

2 رخ تو هست مایهٔ تو ، اگر مایهٔ گازران بود خورشید

1 دو دیدهٔ من و از دیده اشک دیدهٔ من میان دیده و مژگان ستاره وار پدید

2 به جَزع ماند یک بر دگر سپید و سیاه به رشته کرده همه گرد جَزع مروارید

1 زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید باد به گل بر بَزید گل به گل اندر غژید

2 یاسمن لعل پوش سوسن گوهر فروش بر زنخ پیلگوش نقطه زد و بشکلید

3 دی به دریغ اندرون ماه به میغ اندرون رنگ به تیغ اندرون شاخ زد و آرمید

4 سرکش بربست رود باربدی زد سرود وز می سوری درود سوی بنفشه رسید

1 از خضاب من و از موی سیه کردن من گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!

2 غرضم زو نه جوانی است؛ بترسم که زِ من خردِ پیران جویند و نیابند مگر!