آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه از کسایی مروزی دیوان اشعار 13
1. آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه
گویی همی شبه به زمرد در اوژنند
به وقت دولت سامانیان و بلعمیان از کسایی مروزی دیوان اشعار 14
1. به وقت دولت سامانیان و بلعمیان
چنین نبود جهان با نهاد و سامان بود
صبح آمد و علامت مصقول بر کشید از کسایی مروزی دیوان اشعار 15
1. صبح آمد و علامت مصقول بر کشید
وز آسمان شمامهٔ کافور بر دمید
بگشای چشم و ، ژرف نگه کن به شنبلید از کسایی مروزی دیوان اشعار 16
1. بگشای چشم و ، ژرف نگه کن به شنبلید
تابان به سان گوهر ، اندر میان خوید
کوی و جوی از تو کوثر و فردوس از کسایی مروزی دیوان اشعار 17
1. کوی و جوی از تو کوثر و فردوس
دل و جامه ز تو سیاه و سپید
دو دیدهٔ من و از دیده اشک دیدهٔ من از کسایی مروزی دیوان اشعار 18
1. دو دیدهٔ من و از دیده اشک دیدهٔ من
میان دیده و مژگان ستاره وار پدید
زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید از کسایی مروزی دیوان اشعار 19
1. زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید
باد به گل بر بَزید گل به گل اندر غژید
از خضاب من و از موی سیه کردن من از کسایی مروزی دیوان اشعار 20
1. از خضاب من و از موی سیه کردن من
گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!
نیلوفر کبود نگه کن میان آب از کسایی مروزی دیوان اشعار 21
1. نیلوفر کبود نگه کن میان آب
چون تیغ آب داده و یاقوت آبدار
دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا از کسایی مروزی دیوان اشعار 22
1. دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا
دانم که مرده بر دل میراثخوار ، خوار
میانهٔ دل من صورت تو بیخ زده ست از کسایی مروزی دیوان اشعار 23
1. میانهٔ دل من صورت تو بیخ زده ست
چو مُهر کش نتوان باز کندن از دیوار
مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر از کسایی مروزی دیوان اشعار 24
1. مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر
بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار