هرگز کسی نداد از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 117
1. هرگز کسی نداد بدینسان نشان برف
گویی که لقمه ییست زمین در دهان برف
ای کریمی که از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 118
1. ای کریمی که عیال کف دربار تواند
هر که در عالم روزی بکرم شد موصوف
چارند گواه از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 119
1. چارند گواه خواجه اسحق
هر چار بر خرد مصدّق
غلّه کامسال از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 120
1. غلّه کامسال خواجه داد مرا
گر نبد جمله، بود اکثر خاک
خدایان صدور از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 121
1. خدایان صدور جهان شهاب الدّین
که مملکت ز شکوه تو می بر داورنگ
ای در محیط عشقت، از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 122
1. ای در محیط عشقت، سر کشته نقطۀ دل
وی از جمال رویت، خوش گشته مرکز گل
ماجرایی که از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 123
1. ماجرایی که میان من و گردون رفتست
دوش بشنو که ترا شرح دهم از اوّل
خیرمقدم، زکجا از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 124
1. خیرمقدم، زکجا پرسمت ای باد شمال ؟
کش خرامیدی، چونیّ و چه داری احوال؟
چو خیل زنگ بیار از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 125
1. چو خیل زنگ بیار استند صفّ جدال
سپاه روم هزیمت گرفت هم در حال
ز مزدقانی باور از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 126
1. ز مزدقانی باور کنم اگر گوید
که من بخانۀ خود می خورم طعام حلال
جهان جان معانی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 127
1. جهان جان معانی خدیو عرصۀ فضل
که فخر جان و جهان شد ترا ثنا گردان