چه داری ای دل؟ از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 105
1. چه داری ای دل؟ از این منزل ستم برخیز
چو شیرمردان از زیر بار غم برخیز
ای هنر پروری از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 106
1. ای هنر پروری که ذات ترا
کس ندیدست عیب و همتا نیز
زبان چگونه از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 107
1. زبان چگونه گشایم بذکر شکر و سپاس
که حشمت تو فرو بست دست و پای حواس
سزد که تا جور از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 108
1. سزد که تا جور آید ببوستان نرگس
که هست بر چمن باغ مرزبان نرگس
ای ز رایت ملک از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 109
1. ای ز رایت ملک و دین در نازش و در پرورش
ای شهنشاه فریدون فرّ اسکندرمنش
بخشید خواجه از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 110
1. بخشید خواجه دوش مرا اسب خاص خویش
و انصاف این بود همه از طبع مکرمش
درست گشت همانا از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 111
1. درست گشت همانا شکستگّی منش
که نیک از ان بشکست زلف پر شکنش
نکبت دانش است از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 112
1. نکبت دانش است دولت موش
اینت عزّت که یافت ذّلت موش
بطالع سفر کردم از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 113
1. بطالع سفر کردم اندر رکاب
زهی شوم طالع، زهی شوم طالع
زهی خجل ز معالیّ از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 114
1. زهی خجل ز معالیّ تو سپهر رفیع
زهی رهین ایادیّ تو شریف و وضیع
ای ز انعام های از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 115
1. ای ز انعام های گوناگون
کرده جودت بر اهل فضل اسباغ
یا کریماً فاق از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 116
1. یا کریماً فاق اعلی درجات الاوصاف
قرطست اسهم معناه قلوب الاهداف