چه داری ای دل؟ از این منزل ستم برخیز از کمالالدین قصیده 105
1. چه داری ای دل؟ از این منزل ستم برخیز
چو شیرمردان از زیر بار غم برخیز
ای هنر پروری که ذات ترا از کمالالدین قصیده 106
1. ای هنر پروری که ذات ترا
کس ندیدست عیب و همتا نیز
زبان چگونه گشایم بذکر شکر و سپاس از کمالالدین قصیده 107
1. زبان چگونه گشایم بذکر شکر و سپاس
که حشمت تو فرو بست دست و پای حواس
سزد که تا جور آید ببوستان نرگس از کمالالدین قصیده 108
1. سزد که تا جور آید ببوستان نرگس
که هست بر چمن باغ مرزبان نرگس
ای ز رایت ملک و دین در نازش و در پرورش از کمالالدین قصیده 109
1. ای ز رایت ملک و دین در نازش و در پرورش
ای شهنشاه فریدون فرّ اسکندرمنش
بخشید خواجه دوش مرا اسب خاص خویش از کمالالدین قصیده 110
1. بخشید خواجه دوش مرا اسب خاص خویش
و انصاف این بود همه از طبع مکرمش
درست گشت همانا شکستگّی منش از کمالالدین قصیده 111
1. درست گشت همانا شکستگّی منش
که نیک از ان بشکست زلف پر شکنش
نکبت دانش است دولت موش از کمالالدین قصیده 112
1. نکبت دانش است دولت موش
اینت عزّت که یافت ذّلت موش
بطالع سفر کردم اندر رکاب از کمالالدین قصیده 113
1. بطالع سفر کردم اندر رکاب
زهی شوم طالع، زهی شوم طالع
زهی خجل ز معالیّ تو سپهر رفیع از کمالالدین قصیده 114
1. زهی خجل ز معالیّ تو سپهر رفیع
زهی رهین ایادیّ تو شریف و وضیع
ای ز انعام های گوناگون از کمالالدین قصیده 115
1. ای ز انعام های گوناگون
کرده جودت بر اهل فضل اسباغ
یا کریماً فاق اعلی درجات الاوصاف از کمالالدین قصیده 116
1. یا کریماً فاق اعلی درجات الاوصاف
قرطست اسهم معناه قلوب الاهداف