رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 جایی که نشان بی نشانست آنجا انگشت خیال بر دهانست آنجا

2 از غمزه خدنگ در کمانست آنجا زنهار مرو که بیم جانست آنجا

1 گر چه دل من چو شمع آتش خایست این آتش من چو آب جار افزایست

2 ورچند مرا زبان تن فرسایست چون شمع زبان من بتن برپایست

1 دل باز حدیث شادی افسانه گرفت در گوی غمت آمد و کاشانه گرفت

2 گر خانۀ خود سیه نمی خواست دلم بگرفت سرشک چشم من هر سر راه ...انه گرفت

1 جایی که در بقا فرازست آنجا رمح تو ز لاف سرفرازست آنجا

2 و آنجا که جواب مشکلی باید داد شمشیر ترا زبان درازست آنجا

1 بس کس که زجور خلق دل ریش برفت بیگانه صفت زمنزل خویش برفت

2 برخیز تو نیز و راه را ساخته باش چون آنکه پس از تو آمد از پیش برفت

1 در روی زمین هیچ کست دشمن نیست کش منّت شمشیر تو بر گردن نیست

2 چون ساغر می جان بدهد از سر دست خصم تو که چون کوزه سرش از تن نیست

1 امشب که بجز یار مرا ساقی نیست می نالم و ناله ام ز مشتاقی نیست

2 خود عادت بلبلست فریاد ارنی بر غنچه ز دل نمودگی باقی نیست

1 شد راحت آن روی دلارای فراخ تا گشت دهان آن شکر خای فراخ

2 وین نیز هم از غایت لطفست که خواست تا بر دل ما تنگ کند جای فراخ

1 دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد آن ماه دو هفته پیش من باز افتاد

2 گفتا که چه حالتست؟ گفتم فریاد کان نوبت ما بقای سوگند تو باد

1 بلبل بسپیده دم همی زد فریاد کین آتش گل در همه گلزار افتاد

2 ابراز برش ارچه آب می ریخت چه سود؟ کاتش همه در گرفته بود از دم باد