گفتم که مرا بر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 97
1. گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست
گفتا که زرت چاره اراینت آزست
اندیشۀ تو چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 98
1. اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست
دلرا همه آز و آرزوها بنشست
این اشک که مونس از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 99
1. این اشک که مونس من غمناکست
در کوی تو بامن وطنش در خاکست
زلف که هزار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 100
1. زلف که هزار عهد محکم بشکست
پشت و دل صفدران عالم بشکست
دی گفت مرا اسب از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 101
1. دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست
کاصطبل تو از زاویه های فلکست؟
بی مرگی اگر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 102
1. بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست
از دست مده که آن نوای مرگست
از عشق دهانت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 103
1. از عشق دهانت دل مسکین تنگست
گفتند فراخست و دلم زین تنگست
هر چند که روی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 104
1. هر چند که روی لاله بس دلگسلست
در هجر تو چشم من زر و بیش خجلست
غمهای فراخ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 105
1. غمهای فراخ من نه در خورد دلست
گرم آتشی من از دم سرد دلست
بی روی تو شادی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 106
1. بی روی تو شادی همه در درد دلست
و احوال زمانه سر بسر درد دلست
در حضرت عشق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 107
1. در حضرت عشق هر که او مقبولست
هر آرزویی که او کند مبذولست
دلدار مرا ز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 108
1. دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست
زان روی مرا همه نظر بر چشمست