رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 خواهی که جهان زیروز بر گردانی تاز و تن خویش بهره ور گردانی

2 شرمت ناید این همه سرگردانی تا لقمۀ خاک چرب تر گردانی

1 هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی یک ساعتی از راه جفا بر خیزی

2 با من بمراد دل دمی بنشینی یک ره ز سر گذشته ها برخیزی؟

1 شخصی دارم دلی خراب اندر وی جانی دارم هزار تاب اندر وی

2 در آرزوی روی تو دارم شب و روز چشمی و هزار چشمه آب اندر وی

1 ای راه وصال تو درازی کوتاه جز بندگی تو هر چه کردیم، گناه

2 اومید نداند بسر کوی تو راه و اندیشه نیارد که کند در تو نگاه

1 هر صبح که خندید زخندیدن او دیدم دل خود چاک چوپیراهن او

2 هر شام که بگذشت ، شد از گریۀمن همرنگ سرآستین من دامن او

1 تیری، که چو در خود کشمت دور شوی ماهی، که شوی غریب هرمه بنوی

2 اشکی، که چو در چشم من آیی بدوی عمری، که همان دم که درآیی بروی

1 گه خصم شوی مرا و گه یار آیی روزی بهزار گونه در کار آیی

2 ای دوست نترسی که بدود دل من در دست کسی چو خود گرفتار ایی؟

1 گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای باشم سوی خویش مرگ را راهنمای

2 در اتش اگر رضای طبعت بینم چون شمع بسر شوم در آتش نه پای

1 گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی همت ننهم چو دیگران برچیزی

2 با حوصلۀ فراخ قانع شده ام از تنگ دهان تو بکمتری چیزی

1 بس سر که به عشق رفت بر باد از تو بس شور که در زمانه افتاد از تو

2 در مدت دوران تو دیدیم، نبود یک دل که بدو نرفت بیداد از تو