من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی از کمال‌الدین رباعی 853
1. من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی
عشق آمد و داد از توام بر نایی
ای سرو که سر بر آسمان می سایی از کمال‌الدین رباعی 854
1. ای سرو که سر بر آسمان می سایی
وز قدّ بلند لاف می پیمایی
مانند گل دو رنگی ای بینایی از کمال‌الدین رباعی 855
1. مانند گل دو رنگی ای بینایی
بی زر رخ گلگون بکسی ننمایی
مشتاق توام ، روی بمن ننمایی از کمال‌الدین رباعی 856
1. مشتاق توام ، روی بمن ننمایی
بیمار توان، بپرسشم نگرایی
گل گر چه کند دعوی شهر آرایی از کمال‌الدین رباعی 857
1. گل گر چه کند دعوی شهر آرایی
او چون رخ تو کجاست در زیبایی؟
یک روز بکوی عاشقان بر نایی از کمال‌الدین رباعی 858
1. یک روز بکوی عاشقان بر نایی
وز بهر تماشا نظری نگشایی
کی بر کنم از تو من دل ای بینایی از کمال‌الدین رباعی 859
1. کی بر کنم از تو من دل ای بینایی
کز عشق تو گشته ام بدین رسوایی؟
گه خصم شوی مرا و گه یار آیی از کمال‌الدین رباعی 860
1. گه خصم شوی مرا و گه یار آیی
روزی بهزار گونه در کار آیی
در هر عمری دمی که دمساز آیی از کمال‌الدین رباعی 861
1. در هر عمری دمی که دمساز آیی
آن هم بدوصد کرشمه و نازآیی
گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی از کمال‌الدین رباعی 862
1. گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی
بر من ز بهشت هشت در بگشایی
آگاه ز حال من سر گشته نیی از کمال‌الدین رباعی 863
1. آگاه ز حال من سر گشته نیی
کز عشق چو من زیرو زبر گشته نیی
زلف تو چو بروی تو افتد گویی از کمال‌الدین رباعی 864
1. زلف تو چو بروی تو افتد گویی
در شب بچراغ می کنم دلجویی