یار آمد دوش از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 829
1. یار آمد دوش و کردمش مهمانی
هر چش گفتم نکرد نافرمانی
پیوسته ز بهر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 830
1. پیوسته ز بهر شهوت جسمانی
این جان شریف را همی رنجانی
بی آنکه بآمدن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 831
1. بی آنکه بآمدن قدم رنجانی
هر روز مرا بوعده یی بنشانی
گه می خوانی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 832
1. گه می خوانی مرا و گه می رانی
عاجز کردی مرا ز سرگردانی
خواهی که جهان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 833
1. خواهی که جهان زیروز بر گردانی
تاز و تن خویش بهره ور گردانی
ای دوست مرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 834
1. ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی
حال دل من تو بهتر از من دانی
با کافر اگر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 835
1. با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی
ور بادیه را بپای سر ریزکنی
گاهی بخودم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 836
1. گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی
گاهی سرم از جفا بده شاخ کنی
هر لحظه زبان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 837
1. هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی
وز مدح سگی را صفت شیر کنی
هر دم زدنی بجور از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 838
1. هر دم زدنی بجور آهنگ کنی
تا چون دهن خویش دلم تنگ کنی
یک ذره ز آزار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 839
1. یک ذره ز آزار دلم کم نکنی
در حق من انعام جز از غم نکنی
گل رفت بدریورۀ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 840
1. گل رفت بدریورۀ هر انجمنی
تا کرد پر از قراضۀ زر دهنی