رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 چون باد اجل هم نفس مرد شود چون صبح زانده نفسش سرد شود

2 خورشید که کس نیست ازو پر دلنر از بیم فرو شدن همی زرد شود

1 با آنکه دلم ز وصل خرم نکند یک ذره ز سرکشی خود کم نکند

2 از رشک حرام کرد بر چشمم خواب تا دل طمع خیال ازو هم نکند

1 عاشقی که بیاد روی دلبر میرود هر دم زدنی بذرق دیگر میرد

2 شمعی همه شب در آن هوس زنده کند تا صبحدمی پیش رخ خور میرد

1 وقتست که گل حریف پیمانه شود بلبل ز کرشمه هاش دیوانه شود

2 با خرقه کلاه پنبه آگین دراد و آمد که مرید پیر خم خانه شود

1 امشب منم و جام می و نوشانوش فردا بوداع دستها در آغوش

2 گر دولت وصل پایمردی کردی بر داشتمی من سر فردا از دوش

1 آلوده مشو که پاک می باید شد ماسای که دردناک می باید شد

2 از باد چو آتش ار بری سر فلک چون آب بزیر خاک می باید شد

1 ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن عهدی داری بعهد ها بشکستن

2 شرمت ناید بقصد جان چو منی بر خاستن و بادگری تنشتن

1 در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن هر گه که ره گریز جویم ز تو من

2 باز آوردم غم تو مانندۀ شمع بندی بر پای و رشته یی در گردن

1 دل گفت که روزی که قدح کش باشیم آن روز ز صد گونه مشوّش باشیم

2 امروز بباغ با هم ار خوش باشیم ترسم فردا بهم در آتش باشیم

1 از خواجه مرا اگر نوازش نبود هجوش نکنم نه ز آنکه سازش نبود

2 کآنکس که مدح اهتزازش نبود دانم که زهجو احتزازش نبود