رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 از حد چو برفت ماجرای من و غم گفتم که بنامه در از آن شرح دهم

2 خود ز آب سرشک و آتش سینه بهم نه رنگ دوات ماند و نه آب قلم

1 ای وصف تو سرمایۀ گویایی من مشغولی تو لگام خود رایی من

2 تا خاک سر کوی تو شد قبلۀ دل یک خانه شد اندیشۀ هر جایی من

1 سودای تو در چشم خرد ناخنه شد دئل سوخته و مهر تو آتش زنه شد

2 زلف تو ز روی تو همی نشکیبد زنگی دیدی که فتنه بر آینه شد

1 این مردم چشم من همی نا ساید در جستن تو جهان همی پیماید

2 روز از هوست گرد جهان می گردد پس شب بسر آب فرو می آید

1 خرم رخ تو دژم مبادا هرگز شادان دل تو بغم مبادا هرگز

2 در عشق تو گر تنم شد از مویی کم مویی زسر تو کم مباداهرگز

1 چشمی ز خیال تو پر اختر دارم دستی ز غم هجر تو بر سر دارم

2 خوش گشت دلم تا که خیال تو در اوست زانش همه‌ساله تنگ در بر دارم

1 بس اشک که از دیده بحاصل آرم از آب دو چشم پای در گل آرم

2 در چشم نماند آب و ترسم زین پس چون شمع زدیده آتش دل بارم

1 آنرا که بمردمی اشارت نبود الاحیوان ازو عبارت نبود

2 و آنکس که زر و سیم بمردم ندهد چون دیدۀ نرگسش بصارت نبود

1 تا کرد مرا دیده بروی تو نظر اندر سر من نماند از عقل اثر

2 این عقل بود که خانه پر لعل و گهر چشمم همه شب گشاده می دارد در؟

1 از باد ببین شکوفه را شبگیران لرزنده شده چو دست و پای پیران

2 و آن سایۀ برگ بید بر روی شمر همچون ماهی بشست ماهی گیران