آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی از کمال‌الدین رباعی 817
1. آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی
زلف تو ببرد آن چنان مستحلی
ای خام که عادتت بود سنگدلی از کمال‌الدین رباعی 818
1. ای خام که عادتت بود سنگدلی
بس خوب و نکویی ، زچه آبی؟ چه گلی؟
چون نیست حدیث وصلت از زر خالی از کمال‌الدین رباعی 819
1. چون نیست حدیث وصلت از زر خالی
هم نرم کنم ترا بچیزی مالی
چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی از کمال‌الدین رباعی 820
1. چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی
پروای گل و سمن ندارم حالی
بگذشت بمن رشک بتان چگلی از کمال‌الدین رباعی 821
1. بگذشت بمن رشک بتان چگلی
پوشیده رخ از نقاب چشم از چگلی
چون حاصل کارماست بی فرجامی از کمال‌الدین رباعی 822
1. چون حاصل کارماست بی فرجامی
تن در دادیم نیک در بدنامی
بیهوده نهاده ایم برخود نامی از کمال‌الدین رباعی 823
1. بیهوده نهاده ایم برخود نامی
بی باده گرفته ایم بر کف جامی
تنها ام و کاشکی تنی داشتمی از کمال‌الدین رباعی 824
1. تنها ام و کاشکی تنی داشتمی
یا زور بدی که بال بفراشتمی
خود را سگ کویت ار نپنداشتمی از کمال‌الدین رباعی 825
1. خود را سگ کویت ار نپنداشتمی
جز خاک درت خوابگهی داشتمی
گر من ز زمانه حاصلی داشتمی از کمال‌الدین رباعی 826
1. گر من ز زمانه حاصلی داشتمی
خود را ز تو کی چون خجلی داشتمی؟
در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی از کمال‌الدین رباعی 827
1. در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی
کی چون سر زلف تو نگون آمدمی؟
از نور یقین ار بمثل روشنمی از کمال‌الدین رباعی 828
1. از نور یقین ار بمثل روشنمی
خود را بحیل در آن جهان افگنمی