آن دل که بدی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 817
1. آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی
زلف تو ببرد آن چنان مستحلی
ای خام که عادتت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 818
1. ای خام که عادتت بود سنگدلی
بس خوب و نکویی ، زچه آبی؟ چه گلی؟
چون نیست حدیث از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 819
1. چون نیست حدیث وصلت از زر خالی
هم نرم کنم ترا بچیزی مالی
چون نیست چمن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 820
1. چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی
پروای گل و سمن ندارم حالی
بگذشت بمن رشک از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 821
1. بگذشت بمن رشک بتان چگلی
پوشیده رخ از نقاب چشم از چگلی
چون حاصل کارماست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 822
1. چون حاصل کارماست بی فرجامی
تن در دادیم نیک در بدنامی
بیهوده نهاده از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 823
1. بیهوده نهاده ایم برخود نامی
بی باده گرفته ایم بر کف جامی
تنها ام و کاشکی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 824
1. تنها ام و کاشکی تنی داشتمی
یا زور بدی که بال بفراشتمی
خود را سگ کویت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 825
1. خود را سگ کویت ار نپنداشتمی
جز خاک درت خوابگهی داشتمی
گر من ز زمانه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 826
1. گر من ز زمانه حاصلی داشتمی
خود را ز تو کی چون خجلی داشتمی؟
در جنگ غمت گر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 827
1. در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی
کی چون سر زلف تو نگون آمدمی؟
از نور یقین از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 828
1. از نور یقین ار بمثل روشنمی
خود را بحیل در آن جهان افگنمی