رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 بیماری نرگست چو زان سان دیدم وان زلف بر آن گونه پریشان دیدم

2 من نیز دل خویش ز سرگردانی بگذاشتم آنجا چوچنانشان دیدم

1 از لعل تو پخته گشت هر کاری خام وز خط تو شد دایرۀ ماه تمام

2 لبهای تو کرد کام شکّر شیرین دندان تو کرد کار گوهر بنظام

1 گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش بی باده و گل مدار پیرامن خویش

2 پیرانه سرا روند به بین کو یک دم می نگسلد از دامن گل دامن خویش

1 چون دید بر آورده غم از جانم گرد بی فایده بسیار پشیمانی خورد

2 بگذشت و همی گریست، می گفت بدرد خوی بد من کار چنین داند کرد

1 در کار جهان کسی که اندیشه کند از هردوجهان بی خردی پیشه کند

2 از شیشه فرو ریزد می دیوانه تا عقل مرا چو دیو در شیشه کند

1 با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع مقش همه کس فرا پذیریم چو شمع

2 عشّاق قلندریم و شرطست که ما آن دم که نسوزیم بمیریم چو شمع

1 این پیش نیاز کرده از زر دیوار خورشید حیات دشمنت بسر دیوار

2 از جود توام امید چیزیست که آن چون روی حسود روی تو بود در دیوار

1 یک دم که ز خدمتت جدا می باشم با ناله و گریه آشنا می باشم

2 چون شمع ز گریه آب رویی دارم چون چنگ ز ناله با نوا می باشم

1 مانند دو چشمیم من و آن دلبر در نیک و بد زمانه با هم یاور

2 هر شب تا روز خفته با یکدیگر یک روز ندیده یکدگر را بنظر

1 خاک سر کوی آن بت مشکین خال می بوسیدم دوش باومید وصال

2 پنهان ز رقیب آمد و در گوشم گفت می خور غم ما و خاک در لب می مال