رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای لعل تورا نهاده جان سر برخط روی تو کشیده بر سر ساغر خط

2 دیدم چو تو باده کردی اندر ساغر کز دست تو باده چون همی شد در خط

1 تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر هرگز نرسی بوصل آن سیمین بر

2 ورچون کمرش تو با میان آری زر یار آید با تو در میان همچو کمر

1 معشوقه چو شاهد و باندام بود عاشق چه زبان که خوار و بد نام بود؟

2 چون باده بکام باده آشام بود باشد که سفال کهنه یی جام بود

1 ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک در راه غمت شد سپری توشۀ اشک

2 وین چشم که بار داشت از قطرۀ اشک بر بوی تو بفکند جگر گوشۀ اشک

1 این آتش غم که بر جگر می کشمش بگداخت مر از بس که بر می کشمش

2 ماننده شمعم که مرا آتش عشق در پای آورد و من بسر می کشمش

1 گر در همه عمر روزی از روی کرم گویی که چگونه بی تو با این همه غم

2 دانم نشود هیچ ز خوبی تو کم کآخر نه برفت مردمی از عالم

1 پیوسته ز تو با دل پر خون باشم با چهرۀ زرد و اشک گلگون باشم

2 روزی که دوبار بینمت، حال اینست آن روز که خود نبینمت چون باشم

1 هر بد که زگردش زمن می آید سبحان الله نصیب من می آید

2 این گریۀ من نه بهر بیمست و امید بر خویشتنم گریستن می آید

1 قومی شده نازنده باسرار نهان قومی شده نازنده باسباب جهان

2 ماییم درین میان نه زین قوم نه زان در حسرت هر دو برده عمری بزیان

1 زلف تو از آن باد که در سر دارد جز بر گل لاله گام می نگذارد

2 در سایۀ رخسار تو چون جای گرفت شاید که بآفتاب سر در نارد