رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 فرزند ترا اگر بکوهست نشست از کان هرگز قیمت گوهر نشکست

2 زین کار ترا نوید عمر ابدست کو جان عزیز تست با که پیوست

1 در حسن ندارد گل صد پر پایت زان می فتد از دست تو هم در پایت

2 و آن غنچه که لب فراهم آورد چنان زانست که تا بوسه دهد بر پایت

1 چون مردمک دیده ام ای در خوشاب با آنکه بود بخشش من گوهر ناب

2 از دور اگرم قرص خور آید در چشم از غایت حرص بر دهان آرم آب

1 در خدمت تو گر تن من برپایست آن هم نه بزور خویشتن برپایست

2 شمعی که میان انجمن برپایست از ضعف تنش به پیرهن برپایست

1 یک شب خواهم خراب و ناپروایت تا روز من اندر برسیم آسایت

2 چون خط تو گرد دهنت می گردم چون زلف تو می فتم بسر در پایت

1 با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست با خط تو آن طرۀ پر خم بدنیست

2 در باب جمال زلفت اصلیست بزرگ وان اندک موص عارضی هم بد نیست

1 شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست هجران ویم بتر ز گردن زدنست

2 گر باز گرفته ام بجان آتش را زانست که روشنایی چشم منست

1 تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست یا چون رخ تو ستاره یی بر فلکیست

2 در بی آبیّ و شوخی و تیغ زدن خورشید سپهر و چشم تو هر دو یکیست

1 دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد در دام بلازان خم گیسو افتاد

2 تا با سر گیسوی تو هم زانو شد چون گیسوی تو در پس زانو افتاد

1 می ده که دل ریش مرا مرهم اوست سودازدگان عشق را همدم اوست

2 پیش دل من خاک یکی جرعه بهست از چرخ که کاسۀ سر عالم اوست