رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای دل اگرت بوصل دلدار هواست مرگ خود و زندگیت ازو باید خواست

2 پروانه بوصل دست درگردن شمع آنگاه آورد کز سر خود برخاست

1 تا دل بهوا جویی مهرت برخاست هر شب غم تو تا بسحر مونس ماست

2 عکس رخ تو در آب جوید همه شب پیک نظرم که می دود از چپ رواست

1 در چاه ز نخدانت دل ما بنواست وان خیال سیاه تو بدین حال گواست

2 سیبیست ز نخدان تو وان خال سیاه از غایت لطف دانه در وی پیداست

1 چون ساغر می راز نهانم پیداست خون دل و مغز استخوانم پیداست

2 راز دل من روشن از آن شد چون شمع سوز دلم از سر زبانم پیداست

1 اقطاع طرب در نظر ساغر ماست سر سبزی عیش در سر ساغر ماست

2 بیمست که از فروغ می لعل شود پیروزه که طرف کمر ساغر ماست

1 از هر چه بدو میل دل غافل ماست جز حیرت و حسرت چه دگر حاصل ماست؟

2 سبحان الله همه خوشیهای جهان گویی که ز بهر ناخوشی دل ماست

1 زلف سیهت که آشیان دل ماست شوریده و آشفته بسان دل ماست

2 اورا پس از این ، گرچه زیان دل ماست بر باد مده خان و مان دل ماست

1 ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست زان سوی جهان جسم و جان بیشۀ ماست

2 پوشیده برهنه ایم و گریان خندان زین روی چو شمع شب روی پیشۀ ماست

1 آتش که بطبع جان کداز آمده است وز روی نهاد سرفراز آمده است

2 میخواست که بر دل منش دست بود بنگر بکدام دست باز آمده است

1 امروز مرا ز چشم بارندگی است تا شب زدلم رنج و پراکندگی است

2 نه فسق خوش و نه لذت بندگی است پس مرگ چه باشد اگر این زندگی است؟