هر کجا که ز مهرت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 85
1. هر کجا که ز مهرت نظری افتادست
سودازده یی بر گذری افتادست
گر افتدم آن ماه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 86
1. گر افتدم آن ماه شبی مست بدست
بسپارم جان خود بدو دست بدست
عشق تو ز لطفها از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 87
1. عشق تو ز لطفها که با ما کردست
چشمم صدف لؤلؤ لالا کردست
اشکم که ز خون از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 88
1. اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست
وز رفتن او دو چشم من خیره شدست
هر کجا که دلی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 89
1. هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست
کس نیست که از رنج جهان آسودست
در عمر مرا با از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 90
1. در عمر مرا با تو شبی خوش بودست
زان وقت هنوز چشم من نغنودست
گر لاله بهجران از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 91
1. گر لاله بهجران تو خوشدل بودست
خون جگرش نگر که چون پالودست
از حلقۀ گوش تو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 92
1. از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست
کین تندی طبعت همه از بهر زرست
در بند جهان کسی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 93
1. در بند جهان کسی که او بیشترست
چون زلف تو آشفته و آسیمه سرست
تا تنگ دلم جای از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 94
1. تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست
الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست
تا تنگ دلم جای از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 95
1. تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست
الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست
تیغ تو که همچو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 96
1. تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست
بر پایۀ تخت سلطنت مسمارست