شمعم من اگر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 109
1. شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست
هجران ویم بتر ز گردن زدنست
تیغ تو که لب از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 110
1. تیغ تو که لب تا لب او دندانست
دندان اجل در لب او پنهانست
از بس که رخ لاله از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 111
1. از بس که رخ لاله خوش و خندانست
چشم تر نرگس اندر و حیرانست
وقتی که درو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 112
1. وقتی که درو راحت درویشانست
از من بشنو گر بتوانی دانست
آن بت که سوی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 113
1. آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست
نسرین بر و پسته لب و شکّر سخنست
شیرین دهنت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 114
1. شیرین دهنت که تنگنای سخنست
باماش مضایقت برای سخنست
شادیّ زمانه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 115
1. شادیّ زمانه عاشق طبع منست
اندیشۀ غم چه لایق طبع منست؟
درد تو دوای از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 116
1. درد تو دوای دل وارون منست
آسایش اندرون و بیرون منست
این خشک گیا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 117
1. این خشک گیا که زرد چون روی منست
ریزنده و جای جای جون موی منست
گر شرح دهم که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 118
1. گر شرح دهم که بی تو کارم چونست
یا حالت چشم اشک بارم چونست
دل خون شد و شرط از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 119
1. دل خون شد و شرط جان گدازی نیست
در خدمت او کمینه بازی اینست
گازر بچه را از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 120
1. گازر بچه را سپید کاری آهوست
در آب بسان مردم چشم نکوست