رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ساقی بر من چو جام روشن بنهاد جانم بهوای خدمتش تن بنهاد

2 عقلم چو صراحی ار چه گرد نکش بود حالی چو پیاله دید گردن بنهاد

1 تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت چون برق بزخم کوهساران بشکافت

2 کردم بزبان مار او را تشبیه از تیزی او زبان ماران بشکافت

1 دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست زان روی مرا همه نظر بر چشمست

2 شاید که جهان بروی او می بینم کان ماه چو خورشید سراسر چشمست

1 برخاک درت بخت مرا بخوابگهست در کوی تو جان بقیمت خاک رهست

2 در دور تو نام پارسایی گنهست در عهد غم تو روی شادی سیهست

1 آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست بی روی دلفروز توام در خور نیست

2 جان گرچه عزیزست ولی جانب او از جانب رخسار تو نازک تر نیست

1 در حضرت عشق هر که او مقبولست هر آرزویی که او کند مبذولست

2 هر دل که نه او بعاشقی مشغولست در عالم جان او ز دلی معزولست

1 در پای تو دل گرچه زبون افتادست در جستن وصل بین که چون افتادست

2 شمعم که مرا آب ز سر بگذشتست وز تشنگیم زبان برون افتادست

1 در تن غم تو بجای جانست مرا سودای تو مغز استخوانست مرا

2 از عشق فرا گذشت این کار ار هیچ چیزیست ورای عشق آنست مرا

1 وقتی که درو راحت درویشانست از من بشنو گر بتوانی دانست

2 هرگه کازل و ابد بهم پیوندند اندر دل تو وقت عبادت آنست

1 ای دل چو رسید روز اومید بشب هیچت ناید زوصل آن شیرین لب

2 زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک باری دگری بروشنایی بطلب