رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 گر لاله بهجران تو خوشدل بودست خون جگرش نگر که چون پالودست

2 بی روی تو غنچه خنده یی از دل زد وان نیز بدولت تو خون آلودست

1 از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست کین تندی طبعت همه از بهر زرست

2 از گوش تو خود قیاس می باید کرد کانجا که زرست پاره یی نرم ترست

1 در بند جهان کسی که او بیشترست چون زلف تو آشفته و آسیمه سرست

2 چون چشم تو آن خوشست در عالم، کو مستست چنان که از جهان بی خبرست

1 تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

2 جانا چو شکر ز تنگت ارنا گزرست دردست من آی کز دلم تنگ ترست

1 تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

2 جانا چو شکر ز تنگت از ناگزرست در دست من آی کز دلم تنگ ترست

1 تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست بر پایۀ تخت سلطنت مسمارست

2 گر گوهر آب دار در بحر بود در بحر کف تو آب گوهر دارست

1 گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست گفتا که زرت چاره اراینت آزست

2 گفتم: نه تو دانی که مرا زر نبود گفتا که برو ، اوام را در بازست

1 اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست دلرا همه آز و آرزوها بنشست

2 هر فتنه که خواست روز بازاری تیز درحلقۀ زلف تو بسودا بنشست

1 این اشک که مونس من غمناکست در کوی تو بامن وطنش در خاکست

2 می نگسلد از دامن من دست وفا پیداست که گوهرش ز آب پاکست

1 زلف که هزار عهد محکم بشکست پشت و دل صفدران عالم بشکست

2 گفتم که بگیرمش شبی در مستی با آن همه پر دلی از آن هم بشکست