رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 از بس که رخ لاله خوش و خندانست چشم تر نرگس اندر و حیرانست

2 رویی که بچشم می در آید اینست چشمی که بروی می در آید انست

1 وقتی که درو راحت درویشانست از من بشنو گر بتوانی دانست

2 هرگه کازل و ابد بهم پیوندند اندر دل تو وقت عبادت آنست

1 آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست نسرین بر و پسته لب و شکّر سخنست

2 بوسه ز دهان او کجا دارم چشم؟ چون با لب او مرا سخن در سخنست

1 شیرین دهنت که تنگنای سخنست باماش مضایقت برای سخنست

2 سیمرغ و وفا و کیمیا بتوان یافت لیکن دهن تنگ تو جای سخنست

1 شادیّ زمانه عاشق طبع منست اندیشۀ غم چه لایق طبع منست؟

2 زان بی دم نای و آب انگوربیم کین آب و هوا موافق طبع منست

1 درد تو دوای دل وارون منست آسایش اندرون و بیرون منست

2 برخاک در تو خون دل ریختنست کآن خاک بهر حال به از خون منست

1 این خشک گیا که زرد چون روی منست ریزنده و جای جای جون موی منست

2 و ایت طاق پل شکسته و آب روان گویی که مثال چشم و ابروی منست

1 گر شرح دهم که بی تو کارم چونست یا حالت چشم اشک بارم چونست

2 کارم همه غم خوردن و بارم برجان انصاف به بین که کار و بارم چونست

1 دل خون شد و شرط جان گدازی نیست در خدمت او کمینه بازی اینست

2 با این همه هم هیچ نمی یارم گفت شاید که مگر بنده نوازی اینست

1 گازر بچه را سپید کاری آهوست در آب بسان مردم چشم نکوست

2 او جان و دلم دارد و من زوطمعی انصاف در این مکعامله گازر اوست