رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 کرد این طمع خام تبه نام مرا بیهوده بباد داد ایام مرا

2 قدری هیزم از تو طمع می دارم تا پخته کند این طمع خام مرا

1 ترکم سوی آما جگه آمد سر مست چون غمزۀ خود تیر و کمان اندر دست

2 هر تیر که چون منش ز خود دور انداخت نالان نالان برفت و در خاک نشست

1 هر کو بشناخت مستی و پستی را بفروخت بیک جرعۀ می هستی را

2 مانندۀ نرگس آنکه صاحب نظرست بر دیدۀ خود جای کند مستی را

1 در بند جهان کسی که او بیشترست چون زلف تو آشفته و آسیمه سرست

2 چون چشم تو آن خوشست در عالم، کو مستست چنان که از جهان بی خبرست

1 بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست از دست مده که آن نوای مرگست

2 چندین نکنی کوشش اگر بشناسی کآسایش زندگی بلای مرگست

1 یک روز فلک کار مرا ساز نداد هرگز سوی من بخت خوش آواز نداد

2 یک شب نفسی از سر شادی نزدم کآن روز بدست صد غمم باز نداد

1 در حیله گری هزار رنگ آورمت تا چون دهن خویش بتنگ آورمت

2 هرچند که در پرده یی از موزونی روزی بترانه یی بچنگ آورمت

1 دی گفت ندیدمت درین روزی بیست خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟

2 پیش لب او همین زمان بتوان مرد صد سال بلطف این سخن بتوان زیست

1 چون دید بگاه رفتن از عزم درست بر رهگذر لب پی جانم شده سست

2 بگریست، مرا گفت نه هم روز نخست می گفتمت این کار نه اندازۀ تست؟

1 زلف که هزار عهد محکم بشکست پشت و دل صفدران عالم بشکست

2 گفتم که بگیرمش شبی در مستی با آن همه پر دلی از آن هم بشکست