رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست سرچشمة آب نصرت اندر سراوست

2 رخساره بخون دشمنانت شوید این نیز نشان پاکی گوهر اوست

1 می ده که دل ریش مرا مرهم اوست سودازدگان عشق را همدم اوست

2 پیش دل من خاک یکی جرعه بهست از چرخ که کاسۀ سر عالم اوست

1 بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست ناچار زهر غمی بیازارد دوست

2 گر زانکه غمی برویش آمد چه عجب؟ غم نیز چو من روی نکو دار دوست

1 برخاک درت بخت مرا بخوابگهست در کوی تو جان بقیمت خاک رهست

2 در دور تو نام پارسایی گنهست در عهد غم تو روی شادی سیهست

1 بشنو سخن باد که چون دلخواهست بنشین که نه وقت آتش و خر گاهست

2 این باد بدین خوشی ندانم زکجاست یا محمل گل رسید یا در راهست

1 از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست وز نالۀ من همه جهان آوازه ست

2 وین غصّه که من می کشم از هجرانت چون آرزوی من بتو بی اندازه ست

1 گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست دیوانگی او همه شهر افسانه ست

2 در سلسلۀ زلف تو بستیم او را خود سلسله دیوانه تر از دیوانه ست

1 گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست گفتا که چو من بعالم اندر هم نیست

2 گفتم: نه همه چشم دو دارند ایشان گفت آری، ولیکن نه همه چشم یکیست

1 دی گفت ندیدمت درین روزی بیست خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟

2 پیش لب او همین زمان بتوان مرد صد سال بلطف این سخن بتوان زیست

1 گر چه دل من چو شمع آتش خایست این آتش من چو آب جار افزایست

2 ورچند مرا زبان تن فرسایست چون شمع زبان من بتن برپایست