دیشب هوس دل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 169
1. دیشب هوس دل غمینم بگرفت
و اندیشۀ یار نازنینم بگرفت
وقت سحرش چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 170
1. وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت
دلرا غم جان رفته دامن بگرفت
آن بت که جهان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 171
1. آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت
زان پس که دلم بزلف چون شست گرفت
گر چه کرمت ز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 172
1. گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت
دل دوستی ترا بجان باز گرفت
یارآمد و دست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 173
1. یارآمد و دست من آشفته گرفت
وز من گله های گفته ناگفته گرفت
دل باز حدیث از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 174
1. دل باز حدیث شادی افسانه گرفت
در گوی غمت آمد و کاشانه گرفت
دل را هوس زلف از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 175
1. دل را هوس زلف دلارای گرفت
یکباره شد اندر خم او جای گرفت
راز تو بنزد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 176
1. راز تو بنزد این و آن نتوان گفت
آسان آسان بترک جان نتوان گفت
در کوی وفا چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 177
1. در کوی وفا چو بی درنگیست دلت
با آتشی بجنگیست دلت
ای جان و جهانرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 178
1. ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت
حیران شده عقل از صفت و بیش و کمت
ای جان جهان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 179
1. ای جان جهان را مدد از لطف دمت
حیران شده عقل از صفت بیش و کمت
در حیله گری از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 180
1. در حیله گری هزار رنگ آورمت
تا چون دهن خویش بتنگ آورمت