رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 از بحر کف تو چون برامد تیغت نشگفت که پر ز گوهر آمد تیغت

2 از بس که دوید در قفای دشمن از تیزی خویش در سر آمد تیغت

1 تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت چون برق بزخم کوهساران بشکافت

2 کردم بزبان مار او را تشبیه از تیزی او زبان ماران بشکافت

1 چون بلبل مست راه در بستان یافت روی گل و جام باده را خندان یافت

2 آمد بزبان حال در گوشم گفت دریاب که روز رفته در نتوان یافت

1 امشب ز غمت میان خون خواهم خفت وز بستر عافیت برون خواهم خفت

2 باور نکنی خیال خود را بفرست تا در نگرد که بی تو چون خواهم خفت

1 بس کس که زجور خلق دل ریش برفت بیگانه صفت زمنزل خویش برفت

2 برخیز تو نیز و راه را ساخته باش چون آنکه پس از تو آمد از پیش برفت

1 مویی که ز فرق آن دلارای برفت بر بود دل مرا وز ان پای برفت

2 گفتم که بگیرمش شبی چون بشنود با آن همه پر دلی هم از جای برفت

1 روی تو بدید عقل را رای برفت قدّت بخمیده و سرو از جای برفت

2 بگذشت صبا سحرگهی بر گلزار بویی تو شنید و زورش از پای برفت

1 اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت وز جنبش باد آتش خوش بگرفت

2 ز آتش زنۀ ابر ز بس شعلۀ برق حرّافۀ گل سربسر آتش بگرفت

1 دیشب هوس دل غمینم بگرفت و اندیشۀ یار نازنینم بگرفت

2 گفتم بروم بر پی دل تا آنجا اشکم بد و ید و آستینم بگرفت

1 وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت دلرا غم جان رفته دامن بگرفت

2 اشکم بدوید تابگیرد راهش در وی نرسید و دامن من بگرفت