رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 احدات زمانه را چوپایانی نیست و احوال جهان را سر و سامانی نیست

2 چندین غم بیهوده بخود راه مده کین مایةۀ عمر نیز چندانی نیست

1 همچو نفس تو عمر فرسایی نیست چون آرزوی تو باد پیمایی نیست

2 بر عمر بنای آرزو چند کنی؟ چون هیچ بنای عمر برجایی نیست

1 ای در حق من وصل ترارایی ست وی در ره من عزم تراپایی ست

2 خوی تو چو روزگار بادستی سخت عهد تو چو پای عمر بر جایی ست

1 بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست گریان ز برش ابر چو محنت زده ییست

2 گویند جهان خوشست ایمه چه خوشی؟ کز گریه و ناله همچو ماتم کده ییست

1 تیمار من پشت دوته باید داشت چشم از پی حاجتم بره باید داشت

2 اندر وقتی که جان بود بر سرپایی به زین دل دوستان نگه باید داشت

1 آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت شد معتکف مسجد و رخ پنهان داشت

2 عید آمد و قندیل صفت در محراب او را بسه زنجیر مگه نتوان داشت

1 آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت چون دید که زر نداشتم ره بگذاشت

2 از حلقۀ گوش او مرا شد معلوم کانجا که زرست گوش می باید داشت

1 فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت خون در تن ازین تغابین نگذاشت

2 خون دید روان از رگ تو دل پنداشت کازرده شد آن رگی که با جانم داشت

1 نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت یارب چه بقد آن قد و بالا بنگاشت

2 وز خط خوشت نیز چگویم کانصاف نتوان بقلم چنان خطی را بنگاشت

1 غافل بودم که یار بر ما بگذشت چون برق برهگذار بر ما بگذشت

2 نادیده رخش تمام تا چشم زدیم چون راحت روزگار بر ما بگذشت