رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 .... عشق تو فیروز مباد جز جان من از عشق تو با سوزمباد

2 ... ندیده بودیم روا روزی که غمت نه بینم آنروز مباد

1 عید آمد و ساز پارسایی بشکست گل نیز چو روزه رخت برخواهد بست

2 دوران شرابست، مخب الّا مست گل بر سر پایست، منه جام از دست

1 شمعم که زمن هست اثر غم پیدا شد سوز دلم زچشم پر نم پیدا

2 زآن نیست مرا سوز زماتم پیدا کم گریه و خنده نیست از هم پیدا

1 هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست دل در هوسی هر نفسی نتوان بست

2 یکباره دلم شکسته شد رد ره عشق و آن دل که شکست در کسی نتوان بست

1 خورشید غلام آن رخ مه وش باد تیرستم ترا دلم ترکش باد

2 در خاک در تو مرد خوش خوش دل من یا رب که دعا کرد؟ که خاکش خوش باد

1 اشکم که ز خون این دل ناشادست از بی آبی ز چشم من افتادست

2 مگذار که بر خاک درت می غلتد آخر نه چنانکه هست مردم زادست؟

1 بی روی توام صبر و دل و هوش مباد بی یاد تو هر می که خورم نوش مباد

2 هرچند ترا زمن نمی آید یاد هرگز غم تو مرا فراموش مباد

1 شاها چوبداد داد هر کس دادت داد طرب امروز بباید دادت

2 عالم بزبان سوسن آزادت می گوید: نو روز مبارک بادت

1 آن باده که چشم عیش روشن دارد همواره ز دست من نشیمن دارد

2 منگر تو بدان که من چه دارم بر دست آن بین تو که او چه دست بر من داد

1 ای دل اگرت بوصل دلدار هواست مرگ خود و زندگیت ازو باید خواست

2 پروانه بوصل دست درگردن شمع آنگاه آورد کز سر خود برخاست