آمد بر من چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 157
1. آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت
چون دید که زر نداشتم ره بگذاشت
فصّاد چو بررگ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 158
1. فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت
خون در تن ازین تغابین نگذاشت
نقّاش که آن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 159
1. نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت
یارب چه بقد آن قد و بالا بنگاشت
غافل بودم که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 160
1. غافل بودم که یار بر ما بگذشت
چون برق برهگذار بر ما بگذشت
از بحر کف تو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 161
1. از بحر کف تو چون برامد تیغت
نشگفت که پر ز گوهر آمد تیغت
تیغ تو که مغز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 162
1. تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت
چون برق بزخم کوهساران بشکافت
چون بلبل مست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 163
1. چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
امشب ز غمت میان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 164
1. امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وز بستر عافیت برون خواهم خفت
بس کس که زجور از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 165
1. بس کس که زجور خلق دل ریش برفت
بیگانه صفت زمنزل خویش برفت
مویی که ز فرق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 166
1. مویی که ز فرق آن دلارای برفت
بر بود دل مرا وز ان پای برفت
روی تو بدید از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 167
1. روی تو بدید عقل را رای برفت
قدّت بخمیده و سرو از جای برفت
اطراف چمن لالۀ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 168
1. اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت
وز جنبش باد آتش خوش بگرفت