رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 با آنکه زیان شدست یکسر قلمت هم می نکند یاد ز چاکر قلمت

2 هر چند که بر خطا قلم می نرود نامم بخطا نمی رود بز قلمت

1 از لطف نمی شود مصور دهنت وز ناز نگنجد سخن اندر دهنت

2 نام تو زبانم بصد اندیشه برد و اندیشه ام آنکه لب نهم بر دهنت

1 من دوش دلی ز دستکار دهنت بگذاشتم آنجا بکنار دهنت

2 گر یافته یی پیش منش باز فرست تا می دارم بیادگار دهنت

1 تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت یک دم نکند خنده گذر بر دهنت

2 هر چند چو شمع سرکشی عادت تست هم نری شوی چوزر نهم بر دهنت

1 یک شب خواهم خراب و ناپروایت تا روز من اندر برسیم آسایت

2 چون خط تو گرد دهنت می گردم چون زلف تو می فتم بسر در پایت

1 در حسن ندارد گل صد پر پایت زان می فتد از دست تو هم در پایت

2 و آن غنچه که لب فراهم آورد چنان زانست که تا بوسه دهد بر پایت

1 ای قبله گه ملک خم ابرویت وی سیلی ابلیس زده بازویت

2 ای هشت بهشت خانه یی از کویت وی دوزخ نیم سوختۀ هندویت

1 بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت این قصۀ در هم شدۀ هندویت

2 تو در دل من نشسته یی و آنگه من در آرزوی آنکه بینم رویت

1 تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ شد تنگ شکر زان لب در پاش فراخ

2 گفتند فراخست دهان خوش او آن روزی جان ماست گو باش فراخ

1 شد راحت آن روی دلارای فراخ تا گشت دهان آن شکر خای فراخ

2 وین نیز هم از غایت لطفست که خواست تا بر دل ما تنگ کند جای فراخ