رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست کین تندی طبعت همه از بهر زرست

2 از گوش تو خود قیاس می باید کرد کانجا که زرست پاره یی نرم ترست

1 از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست وز نالۀ من همه جهان آوازه ست

2 وین غصّه که من می کشم از هجرانت چون آرزوی من بتو بی اندازه ست

1 عشق تو ز لطفها که با ما کردست چشمم صدف لؤلؤ لالا کردست

2 وین مردمک چشم سیه کاسۀ من در دور غم تو دل بدریا کردست

1 امشب که نشان روز در عالم نیست بالای شب از روز قیامت کم نیست

2 زلف تو نشاندست بدین روز مرا ورنه شب من بدین درازی هم نیست

1 جام طربم زناگه از دست افتاد کارم ز فرا ز چرخ در پست افتاد

2 در چشمۀ زندگانیم ماهی عمر از پنجۀ روزگار در شست افتاد

1 تا دل بهوا جویی مهرت برخاست هر شب غم تو تا بسحر مونس ماست

2 عکس رخ تو در آب جوید همه شب پیک نظرم که می دود از چپ رواست

1 آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت از پهلوی من همه غم و درد اندوخت

2 خون گشت و همی رود ز چشمم همه روز این شب روی اندر سر زلفت آموخت

1 تیغ تو که لب تا لب او دندانست دندان اجل در لب او پنهانست

2 در چشم حسودت ار چه آبی تنگست بسیار جهانگیرتر از طوفانست

1 این اشک که مونس من غمناکست در کوی تو بامن وطنش در خاکست

2 می نگسلد از دامن من دست وفا پیداست که گوهرش ز آب پاکست

1 ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست زان سوی جهان جسم و جان بیشۀ ماست

2 پوشیده برهنه ایم و گریان خندان زین روی چو شمع شب روی پیشۀ ماست