رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای قبله گه ملک خم ابرویت وی سیلی ابلیس زده بازویت

2 ای هشت بهشت خانه یی از کویت وی دوزخ نیم سوختۀ هندویت

1 وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد از سختی بند بر قفا می افتاد

2 امروز بشکر آنکه بندش بگشاد بر روی افتاد بوسه بر پایش داد

1 آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت از کردۀ غمزه برد کیفر دستت

2 گر چشمۀ خون گشت روان بر دستت نشگفت چو باشد دلم اندر دستت

1 چشم تو که بیماری او ننهفتست در خیره کشی طاق فلک را جفتست

2 معذور بود زلف تو گرآشفتست زیرا که دو بیمار عزیزش خفتست

1 آنها که فلک وفا نداد ایشان را وصل من و تو بد اوفتاد ایشانرا

2 خواهند مرا ز خدمتت باز برند یا رب که زبان بریده باد ایشانرا

1 چون تیغ زند اجل سپرها هیچست وین حشمت و جاه و مال وزرها هیچست

2 چندانکه بد و نیک جهان می بینم نیکست که نیکست دگرها هیچست

1 از روی تو زلف پاره یی بگرفتست هر حلقه ازو کناره یی بگرفتست

2 وان خال سیاه بر رخت پنداری در پیکر مه ستاره یی بگرفتست

1 کام همه ناله و خروشست امشب نه صبر پدیدست و نه هوشست امشب

2 دوشم خوش بود ساعتی پنداری کفارت خوش دلی دو شست امشب

1 زلف تو چنان بباد بر داد مرا کآورد ز خویشتن بفریاد مرا

2 چندان ز سر زلف تو افتاد مرا کز وصل رخ تو نیست خود یادمرا

1 ای جان جهان را مدد از لطف دمت حیران شده عقل از صفت بیش و کمت

2 روزی صدبار همچو زلف بخدمت اندیشه ز سر رفته فرو تا قدمت