عشق تو گرم چه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 253
1. عشق تو گرم چه غم فراوان آرد
نندیشم اگر هزار چندان آرد
زلفت که دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 254
1. زلفت که دلم را بفغان می آرد
از دل سیهی مرا بجان می آرد
مهر تو نشان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 255
1. مهر تو نشان آب و گل می ببرد
رخسار تو رونق چگل می ببرد
نام تو مرا چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 256
1. نام تو مرا چو بر زبان می گذرد
صد چشمۀ نوش در دهان می گذرد
می پنبۀ عقل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 257
1. می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد
می چارۀ درد دل نکو داند کرد
دیوان بگناه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 258
1. دیوان بگناه تو سفید باید کرد
وز بهر تو دین و دل تبه باید کرد
با غنچه صبا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 259
1. با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد
بشکفت ز شرم و چهره چون آتش کرد
چشم تو اگر نظر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 260
1. چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد
مستست و لیک کار هشیاران کرد
بی روی تو صبر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 261
1. بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد
چون بتوان کرد صبر، چون نتوان کرد؟
دل خوی فراقفای از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 262
1. دل خوی فراقفای غم خوردن کرد
در بندگیت هر چه توان کردن کرد
یارم ز جفا هیچ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 263
1. یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد
یک وعده که فرمود وفا کرد ؟ نکرد
امسال بهار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 264
1. امسال بهار رسم دیگر گون کرد
مستخر جیش باد صبا بین چون کرد