عشق تو گرم چه غم فراوان آرد از کمال‌الدین رباعی 253
1. عشق تو گرم چه غم فراوان آرد
نندیشم اگر هزار چندان آرد
زلفت که دلم را بفغان می آرد از کمال‌الدین رباعی 254
1. زلفت که دلم را بفغان می آرد
از دل سیهی مرا بجان می آرد
مهر تو نشان آب و گل می ببرد از کمال‌الدین رباعی 255
1. مهر تو نشان آب و گل می ببرد
رخسار تو رونق چگل می ببرد
نام تو مرا چو بر زبان می گذرد از کمال‌الدین رباعی 256
1. نام تو مرا چو بر زبان می گذرد
صد چشمۀ نوش در دهان می گذرد
می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد از کمال‌الدین رباعی 257
1. می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد
می چارۀ درد دل نکو داند کرد
دیوان بگناه تو سفید باید کرد از کمال‌الدین رباعی 258
1. دیوان بگناه تو سفید باید کرد
وز بهر تو دین و دل تبه باید کرد
با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد از کمال‌الدین رباعی 259
1. با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد
بشکفت ز شرم و چهره چون آتش کرد
چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد از کمال‌الدین رباعی 260
1. چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد
مستست و لیک کار هشیاران کرد
بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد از کمال‌الدین رباعی 261
1. بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد
چون بتوان کرد صبر، چون نتوان کرد؟
دل خوی فراقفای غم خوردن کرد از کمال‌الدین رباعی 262
1. دل خوی فراقفای غم خوردن کرد
در بندگیت هر چه توان کردن کرد
یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد از کمال‌الدین رباعی 263
1. یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد
یک وعده که فرمود وفا کرد ؟ نکرد
امسال بهار رسم دیگر گون کرد از کمال‌الدین رباعی 264
1. امسال بهار رسم دیگر گون کرد
مستخر جیش باد صبا بین چون کرد