رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ساقی بر من چو جام روشن بنهاد جانم بهوای خدمتش تن بنهاد

2 عقلم چو صراحی ار چه گرد نکش بود حالی چو پیاله دید گردن بنهاد

1 ذوقیست لب ترا که جان دریابد رمزیست که جان عاشقان در یابد

2 اندر کمر تو معنیی باریکست من بندۀ آن کم آن دریابد

1 بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟ بیدار بکارت اندرون کی خسبد؟

2 در ارزوی تو گر نخفتم چه عجب؟ خون گشت مرا دو چشم ، خون کی خسبد

1 در بزم ملک زهره نواگر زیبد خورشید شراب و ماه ساغر زیبد

2 گر صورت مملکت مصور گردد رای ملک الملوکش افسر زیبد

1 چون آه دمادمم افتد سوز دل من در دل انجم افتد

2 با روی تو گر چشم مرا کار افتاد آری همه کارها بمردم افتد

1 زلفت که زروی باز پس می افتد در پای تو چون من بهوس می افتد

2 چشم تو که عالمی نیفتد در وی مستت از آن در همه کس می افتد

1 عکس رخ تو چون بر فلک می افتد مه در دویی خویش بشک می افتد

2 رخسارۀ لعل بر رح زردم نه کان رنگ برین رنگ خشک می افتد

1 چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد از شاخ بهر باد فرو می افتد

2 ز آغاز و سرانجام همی اندیشد وز آمد و شد خنده برو می افتد

1 زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند گه بر گل و گاه بر شکر می غلتد

2 روزی صد بار بر درت میدم چشم تر می شود و بخاک در می غلتد

1 اشکم ز تو در خون جگر می غلتد پیش در تو بخاک در می غلتد

2 در آرزوی خاک در تو همه شب از چهرۀ من بر سر زر می غلتد