رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد یک نیمه از آن صافی و یک نیمش درد

2 وان شبنم بین نشسته بر عارض گل گویی که پیاله حل شد و می بفسرد

1 زین سر که زبان دور باشت دارد خصمان ترا بگفت و گو نگدارد

2 پیوسته ز خون دشمنان آب خورد این شاخ که مرگ ناگهان بار آرد

1 بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد چشم تو روا بود گرش بشمارد

2 بادام شکسته ات دو مغزت از آن هر یک بدو در شمار من می آرد

1 آیین ستمگری که عالم دراد در طبع بهار عدل می نگذارد

2 از بیم مصادره نمی یارد شاخ کز جیب شکوفه سیم بیرون ارد

1 زلف تو از آن باد که در سر دارد جز بر گل لاله گام می نگذارد

2 در سایۀ رخسار تو چون جای گرفت شاید که بآفتاب سر در نارد

1 خون گشته دلم با تو چنان خو داد کاندوه ترا شادی جان پندارد

2 در چشم اگرش فرو گذارم یک دم سر جز بستانۀ درت بر نارد

1 زلف تو که خون خلق ازو می بارد گیرم دل عاشقان همی آزارد

2 باری کلهت بروچه دعوی داد؟ کز سایه بآفتاب می نگذارد

1 گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد در حال دلش بکفر ایمان آرد

2 زین سر که سر زلف درازت دارد کس را بوصال روی تو نگذارد

1 آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد نقاش ازل مثل رخش ننگارد

2 دی گفت زقامتم خجل گردد سرو ای سرو ، مگو هیچ ، که قدش دارد؟

1 اشکیم ز اندازه برون می بارد کم بود ازین سان که کنون می بارد

2 جابی برسد تنگی عالم دل کز ابر دو چشمم همه خون می بارد