شمعم که چو باد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 277
1. شمعم که چو باد هوسم بر سر زد
بر تارک من افسر خاکستر زد
آن ماه و شی که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 278
1. آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد
وز تودۀ مشک بر سمن چنبر زد
از دست بشد دلی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 279
1. از دست بشد دلی که صد جان ارزد
وز تن گهری بشد .......ان ارزد
بر سوز دل من از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 280
1. بر سوز دل من دل آتش سوزد
آب از نم چشم من تری اندوزد
گفتی که دلت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 281
1. گفتی که دلت چند پیاپی سوزد
بیچاره نه آتشست تا کی سوزد؟
پیوسته دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 282
1. پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد
هر جا که غمی بود در او آویزد
باز این چشمم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 283
1. باز این چشمم چه فتنه می انگیزد
کز دزدی و خون هیچ نمی پرهیزد
شمعم که چو غم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 284
1. شمعم که چو غم بقصد من برخیزد
صد خصم مرا ز خویشتن برخیزد
مشکین خطی از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 285
1. مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد
سودا بشب از دل قمر می خیزد
تا با لب تو لبم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 286
1. تا با لب تو لبم هم دآواز نشد
وندر ره وصل با تو دمساز نشد
گل خواست که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 287
1. گل خواست که چون روی تو زیبا باشد
وین خود چه خیالست و چه سودا باشد؟
آنرا که چو تونگار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 288
1. آنرا که چو تونگار در خور باشد
باید که ز سیم و زر توانگر باشد