شمعم که چو باد هوسم بر سر زد از کمالالدین رباعی 277
1. شمعم که چو باد هوسم بر سر زد
بر تارک من افسر خاکستر زد
آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد از کمالالدین رباعی 278
1. آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد
وز تودۀ مشک بر سمن چنبر زد
از دست بشد دلی که صد جان ارزد از کمالالدین رباعی 279
1. از دست بشد دلی که صد جان ارزد
وز تن گهری بشد .......ان ارزد
بر سوز دل من دل آتش سوزد از کمالالدین رباعی 280
1. بر سوز دل من دل آتش سوزد
آب از نم چشم من تری اندوزد
گفتی که دلت چند پیاپی سوزد از کمالالدین رباعی 281
1. گفتی که دلت چند پیاپی سوزد
بیچاره نه آتشست تا کی سوزد؟
پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد از کمالالدین رباعی 282
1. پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد
هر جا که غمی بود در او آویزد
باز این چشمم چه فتنه می انگیزد از کمالالدین رباعی 283
1. باز این چشمم چه فتنه می انگیزد
کز دزدی و خون هیچ نمی پرهیزد
شمعم که چو غم بقصد من برخیزد از کمالالدین رباعی 284
1. شمعم که چو غم بقصد من برخیزد
صد خصم مرا ز خویشتن برخیزد
مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد از کمالالدین رباعی 285
1. مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد
سودا بشب از دل قمر می خیزد
تا با لب تو لبم هم دآواز نشد از کمالالدین رباعی 286
1. تا با لب تو لبم هم دآواز نشد
وندر ره وصل با تو دمساز نشد
گل خواست که چون روی تو زیبا باشد از کمالالدین رباعی 287
1. گل خواست که چون روی تو زیبا باشد
وین خود چه خیالست و چه سودا باشد؟
آنرا که چو تونگار در خور باشد از کمالالدین رباعی 288
1. آنرا که چو تونگار در خور باشد
باید که ز سیم و زر توانگر باشد