تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد از کمال‌الدین رباعی 265
1. تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد
جان در سر کار رخ گل رنگ تو کرد
با من سر زلفش ار پریشانی کرد از کمال‌الدین رباعی 266
1. با من سر زلفش ار پریشانی کرد
دوشم لب او ببوسه مهمانی کرد
آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد از کمال‌الدین رباعی 267
1. آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد
در دیدۀ نازنین را از آن نم آورد
خون دل من بتم بصد ناز خورد از کمال‌الدین رباعی 268
1. خون دل من بتم بصد ناز خورد
مانند پیاله یی کز آغاز خورد
غمگین دل من غم همه عالم خورد از کمال‌الدین رباعی 269
1. غمگین دل من غم همه عالم خورد
هر کجا که غمی دید همه در هم خورد
گردون چو غم زشت و نکومی نخورد از کمال‌الدین رباعی 270
1. گردون چو غم زشت و نکومی نخورد
این شکر و شکایت اندرو می نخورد
دل را زرخ خوب تو می نگزیرد از کمال‌الدین رباعی 271
1. دل را زرخ خوب تو می نگزیرد
چون زلف تو زان قرار می نپذیرد
چون دست افق گلوی پروین گیرد از کمال‌الدین رباعی 272
1. چون دست افق گلوی پروین گیرد
عالم ز فروغ صبح آیین گیرد
نه عقل ز کار من شماری گیرد از کمال‌الدین رباعی 273
1. نه عقل ز کار من شماری گیرد
نه در دل من صبر قراری گیرد
عاشقی که بیاد روی دلبر میرود از کمال‌الدین رباعی 274
1. عاشقی که بیاد روی دلبر میرود
هر دم زدنی بذرق دیگر میرد
هر لحظه فلک بهانه یی آغازد از کمال‌الدین رباعی 275
1. هر لحظه فلک بهانه یی آغازد
تا از پی من درد دلی بر سازد
شاید که دلم بمن نمی پردازد از کمال‌الدین رباعی 276
1. شاید که دلم بمن نمی پردازد
کز غصه بخویشتن نمی پردازد