تا این دل محنت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 265
1. تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد
جان در سر کار رخ گل رنگ تو کرد
با من سر زلفش از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 266
1. با من سر زلفش ار پریشانی کرد
دوشم لب او ببوسه مهمانی کرد
آن غنچۀ گل که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 267
1. آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد
در دیدۀ نازنین را از آن نم آورد
خون دل من بتم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 268
1. خون دل من بتم بصد ناز خورد
مانند پیاله یی کز آغاز خورد
غمگین دل من از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 269
1. غمگین دل من غم همه عالم خورد
هر کجا که غمی دید همه در هم خورد
گردون چو غم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 270
1. گردون چو غم زشت و نکومی نخورد
این شکر و شکایت اندرو می نخورد
دل را زرخ خوب از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 271
1. دل را زرخ خوب تو می نگزیرد
چون زلف تو زان قرار می نپذیرد
چون دست افق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 272
1. چون دست افق گلوی پروین گیرد
عالم ز فروغ صبح آیین گیرد
نه عقل ز کار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 273
1. نه عقل ز کار من شماری گیرد
نه در دل من صبر قراری گیرد
عاشقی که بیاد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 274
1. عاشقی که بیاد روی دلبر میرود
هر دم زدنی بذرق دیگر میرد
هر لحظه فلک از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 275
1. هر لحظه فلک بهانه یی آغازد
تا از پی من درد دلی بر سازد
شاید که دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 276
1. شاید که دلم بمن نمی پردازد
کز غصه بخویشتن نمی پردازد