رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید بهتان چنین نهی تو بر من شاید

2 چون نیست مرا دلی وگر نیزم هست تا صد بود از بهر غمت می باید

1 گر در همه عمر خویش فرصت جوید نا با من خسته دل حدیثی گوید

2 ناگاه ستیزۀ مرا چشم رقیب چون دیدۀ نرگس از زمین بر روید

1 دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع آب از لب تو بر دهن آورد چو شمع

2 هم سوی تو عذر روشن آورد چو شمع هم پیش تو تیغ و کفن آورد چو شمع

1 وقتی که مرا می طرب در سر بود یکسر سخنم ز باده و دلبر بود

2 و امروز کزان حال همی اندیشم گویی که بجای من کسی دیگر بود

1 دیده ز فراق تو زیان می بیند بر چهره زخون دل نشان می بیند

2 با این همه من زدیده ناخشنودم تا بی رخ تو چرا جهان می بیند

1 هردم زدنی چو لاله در خون نهدم زارم چو بکشت عذر موزون نهدم

2 در حلقۀ غم نهد نگین دل من و آنگه چو نگین ز حلقه بیرون نهدم

1 آمد گل و آورد به پیراهن زر بنشست به باغ و کرد خرمن زر

2 یعنی که بشادی نتوان برد بسر یک روزه حیات جز بیک دامن زر

1 آنشب که ز بر آتش غم سوزم خشک و تر خود چو شمع در هم سوزم

2 تنها سوزم بگوشه یی در چو سپند چون شمع میان مردمان کم سوزم

1 گه شانه زبان در خم گیسوت کشد گه آینه روی سخت در روت کشد

2 باری که بود سرمه کت آید در چشم؟ یا وسمه که او کمان ابروت کشد؟

1 بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز وندر تن من باقی جان بود هنوز

2 می گفت و مرا گوش بدان بود هنوز بیچاره فلانیست، جوان بود هنوز