رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای طبع تو از هنر نکو آیین تر جانت خوانم هستی وزان شیرین تر

2 بر مرغ دلان چرا زنی سنگ جفا؟ ای تو ز کمان گروهه دل سنگین تر

1 زان پس که فدای عشق تو کردم جان بر من زچه خشمناکی ای جان و جهان

2 هرگز تو مرا چه داده یی جز دشنام؟ یا زآن تو من چه برده ام جز فرمان

1 می خوارگی اندر مه دی می باید همدم همه ساله نای و نی می باید

2 روی زمی از برف سپیداب گرفت گلگونه اش از جرعۀ می می باید

1 قلب صف عقل عقربی می شکند بازار هلال غبغبت می شکند

2 چشمم زغمت نیک گهر ریز شدست دریاب که ناموس لبت می شکند

1 خون گشته دلم با تو چنان خو داد کاندوه ترا شادی جان پندارد

2 در چشم اگرش فرو گذارم یک دم سر جز بستانۀ درت بر نارد

1 گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم با خود دل خلقی بغم انباز کنم

2 خون در دل من فسرده بینی ده تو چون غنچه اگر من سر دل باز کنم

1 چشم و دل من زبس که پر غم شده اند در تاب فتاده اند و پر نم شده اند

2 وانگه ز برای کشتن آتش غم خون دل و آب دیده در هم شده اند

1 وقتست که بار بلبل آشوب کند فرّاش چمن ز باد جاروب کند

2 گل پیرهن دریدۀ خون آلود از دست رخ تو بر سر چوب کند

1 ماییم نگین خاتم جان ماییم ماییم که بیگار خرد فرماییم

2 در آتش غم چو شمع از آن فرساییم کز جسم بکاهیم و بجان افزاییم

1 گل راز طرب همه دهان می خندد گویی ز برای چه چنان می خندد؟

2 آری همه کار کش ببرگست ز زر زان خفت ستان و بر جهان می خندد