رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 گویی که درین تیره شب پهناور گم کرد دلیل صبح راه خاور

2 گر این شب کور دل نمی داند راه ای صبح تو روشناییی پیش اور

1 تا سوز تو از میان جان بنشانم بنشینم و شمعی بمیان بنشانم

2 چون آرزوی قدّ توام برخیزد سروی بمیان بوستان بنشانم

1 شمعم که شدست جان من دشمن من صد تو غم دل گرفته پیرامن من

2 بر یاد لب تو وقت جان دادن من جان خنده زنان برون شود از تن من

1 شمعم که سرم آفت تن می آید از پیرهنم بوی کفن می آید

2 از اشک هر آنچه گرد من می آید بر من همه هم ز خویشتن می آید

1 فرّاش چمن باد شمالست اکنون بی باده و گل عمر و بالست اکنون

2 می خور که با جماع همه اهل خرد خون رزو مال گل حلالست اکنون

1 آن سرو که نیست در جهان همتایش از قامت اوست باغ را آرایش

2 در راستی ارچه کس ندارد پایش هم زیر آمد ز قدّ تو بالایش

1 از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر وز مهر تو گشت سر سبک باد سحر

2 در گرد سر زلف تو کس می نرسد جز باد سحر گهی ، خنک باد سحر

1 خورشید اگر چه در جهان فرو برد ز آمد شدنش دلی پر از درد بود

2 هم وقت بر آمدن دمش سرد بود هم وقت فرو شدن رخش زرد بود

1 در سنبل او شکست و تا بست بهم در نرگس او خمار و خوابست بهم

2 از چرب زبانی که فتادست چو شمع اندر دهنش آتش و آبست بهم

1 چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد نه بخششی از سر تمول باشد

2 ما را ز سر و ریش تو میبگزیرد طاسی و پلاسی چه تجمل باشد؟